Debiut Alexandry Andrews to zdecydowanie najlepsze, co można było wyciągnąć z tajemnicy roztoczonej wokół autorki „Genialnej przyjaciółki”. „Pozorantka” stanowi fascynujące studium oszustwa i niezwykle wciągającą podróż przez umysł głównej bohaterki, który z każdą stroną wydaje się coraz mniej… racjonalny. Na poły inspirowany Eleną Ferrante, na poły „Utalentowanym panem Ripley”, thriller będzie zdecydowanie jednym z najgłośniejszych tytułów tego roku.

Florence – główna bohaterka „Pozorantki” ma dwadzieścia sześć lat, pracuje jako asystentka w dużym wydawnictwie i jak niemal każdy w branży książkowej – desperacko marzy o zostaniu pisarką. To, co chyba najbardziej niepokojące w postaci głównej bohaterki to fakt jak wyjątkowo łatwo się z nią zidentyfikować. Florence jest outsiderką i jak wielu, pragnie rzeczy, które są poza jej zasięgiem, za bardzo martwi się tym, co ludzie o niej pomyślą, i nigdy nie mówi tego, co naprawdę myśli. W efekcie nosi w sobie bardzo wiele emocji, które nigdzie nie znajdują ujścia, a jedynym sposobem na radzenie sobie z nimi, jaki wypracowała, jest wkładanie ręki pod kran z gorącą wodą. W którymś momencie Florence przestaje się jednak przejmować konwenansami, „odpina wrotki” i wtedy zaczyna się prawdziwa zabawa.

Obok trochę niestabilnej, zahukanej Florence mamy Maude Dixon – tajemniczą autorkę największego bestsellera ostatnich lat, o której (poza zmyślonym imieniem i nazwiskiem) nie wiadomo absolutnie nic. I kiedy cały światek wydawniczy w książce huczy od spekulacji na temat jej prawdziwej tożsamości, czytelnik zaczyna rozumieć, że pytanie „kim jest Maude Dixon?” nie jest nawet w połowie tak interesujące jak inne – „kim tak naprawdę jest Florence Darrow?”.

Fabuła debiutanckiej powieści Andrews jest po prostu bezbłędna. Mnożące się z każdą stroną tajemnice i nieprawdopodobne zwroty akcji sprawiają, że od jej książki po prostu nie można się oderwać. Pisarka w swoim thrillerze porusza jeszcze jeden wyjątkowo gorący dzisiaj temat – jaki wpływ na nas i nasze zdrowie psychiczne mają social media. I nie chodzi tylko o możliwość budowania swojej tożsamości od zera, prezentowanie zakłamanej rzeczywistości i nieustanne porównywanie się do nierealnych, najczęściej nieistniejących wzorców. Ale także o to, jak naturalnym stało się dzisiaj podglądanie i śledzenie innych osób.

Wszyscy sprawdzamy dzisiaj w mediach społecznościowych nowych znajomych, stalkujemy byłych i z niezdrową fascynacją śledzimy prywatne życie gwiazd. Gardzimy paparazzi, ale kochamy oglądać zrobione przez nich zdjęcia, a media społecznościowe jak nigdy wcześniej dają nam dostęp do intymnego świata osób, których nigdy nie poznaliśmy. Jeśli wszyscy to robimy, to czym się w takim razie różnimy od stalkerów? A może media społecznościowe z nas wszystkich uczyniły dzisiaj trochę „creeperów”?

Alexandra Andrews doskonale wie, że najbardziej przerażające jest to, co jest najbardziej bliskie. W jakiś sposób udało się jej znaleźć idealny balans między tym, co wiarygodne, a tym, co absolutnie nieprawdopodobne. Postać Florence niepokoi nie dlatego, że nie jesteśmy w stanie zrozumieć jej zachowań, ale właśnie z tego powodu, że jej szaleństwo to tylko subtelny krok dalej od zachowania każdego z nas.

„Pozorantka” to w efekcie dużo więcej niż sprawny thriller psychologiczny, a przy tym autorka nie epatuje niepotrzebną przemocą, drastycznymi obrazami i tanim suspensem. Zamiast tego mamy tu cięty humor, świetne dialogi i lekkie pióro. To gotowy scenariusz na film, nic więc dziwnego, że prawa do ekranizacji powieści sprzedano błyskawicznie. Dawno już na rynku nie było tak zaskakującej, błyskotliwej i diabelnie wciągającej książki.

Alexandra Andrews – pracuje jako dziennikarka, redaktorka i copywriterka w Nowym Jorku i w Paryżu. „Pozorantka” to jej pierwsza powieść. Autorka mieszka z mężem i dziećmi na Brooklynie.

Książka „Pozorantka” jest już dostępna w sprzedaży.

Artykuł sponsorowany.