Do Szkocji na ślub znajomej wyruszają – drogim mercedesem – dwaj przyjaciele, Marcus i Dylan. Siostry Addie (nauczycielka) i Deb (samotna matka), w towarzystwie nieznanego im dotąd Rodneya, który poprosił o podwózkę, również podążają w tym samym kierunku uroczym mini cooperem. Wskutek nieprzewidzianego zdarzenia mercedes uderza w tył mini, który – o dziwo – wychodzi z tej niespodziewanej potyczki zwycięsko. Pięcioro ludzi może więc kontynuować wojaż wspólnie w maleńkim autku.  Ale… Dylan to były chłopak Addie, dziewczyny wyraźnie mają problem z obecnością Marcusa, a przed nimi trasa około sześciuset kilometrów.

Bohaterowie to na pozór ludzie żyjący w dość powierzchownych relacjach, tworzący płytkie związki oparte przede wszystkim na pożądaniu i seksie, niestroniący od alkoholu, balujący w oparach trawki, mający problemy z zaakceptowaniem faktu, że są już dorośli. Czy pod tą powłoką kryje się coś więcej? O tym możemy się przekonać, udając się w podróż wraz z nimi.

Narracja podzielona jest na „teraz” oraz „wtedy”, dzięki temu nie tylko obserwujemy peregrynację przez Wielką Brytanię, ale także stopniowo odkrywamy, co wydarzyło się pomiędzy bohaterami w przeszłości. Zarówno wydarzenia teraźniejsze, jak i minione przedstawiane są z dwóch perspektyw – narratorami są Addie i Dylan.

Szybko okazuje się, że pięć osób w jednym samochodzie może stanowić nieco wybuchową mieszankę różnych osobowości i temperamentów, zwłaszcza że pewne sprawy najwyraźniej nie są do końca wyjaśnione. Dlaczego Addie i Dylan się rozstali? Które z nich zawiniło? Czy Marcus to przebiegły manipulator, zwykły łajdak czy może bardzo nieszczęśliwy człowiek? Czy Deb faktycznie nie potrzebuje mężczyzny u swego boku? I kim, u licha, jest Rodney?

Powieść pełna jest zagadek, które szczęśliwie udaje się czytelnikowi rozwikłać, ale nasza wędrówka z bohaterami skończy się dopiero po ponad czterystu stronach. Zanim dobrniemy do finału, nie tylko poznamy mniej lub bardziej zabawne perypetie pasażerów (bo przecież samo umieszczenie postaci w jednym samochodzie, byłoby zbyt proste; trzeba im tę podróż maksymalnie poutrudniać), lecz również zagłębimy się w poważniejszej tematyce. Beth O’Leary porusza bowiem takie zagadnienia, jak toksyczne relacje, trudności z usatysfakcjonowaniem apodyktycznego ojca, dominację prozy życia nad miłosnymi uniesieniami czy nietolerancję dla mniejszości seksualnych. Inną ciekawą sprawą jest postawienie pytania, czy człowiek może się zmienić. Najwięcej miejsca poświęca jednak autorka próbie skonfrontowania się z przeszłością, dostrzeżenia własnych błędów, zaakceptowania siebie oraz potrzebie samodzielnego decydowania o własnym życiu. To ostatnie powinno być oczywiste, a jednak rozmaite zależności powodują, że nasi bohaterowie muszą pokonać długą drogę, aby stanąć na własnych nogach i trzeźwo ocenić rzeczywistość. Tytuł powieści możemy więc interpretować dwojako – dosłownie i przenośnie.

Dobra lektura na długie jesienne wieczory? Zapnijcie pasy i wyruszcie w drogę, zanurzając się w powieści Beth O’Leary. Czyta się ją szybko i – mimo skomplikowanych powiązań pomiędzy bohaterami – nie ma mowy o pogubieniu się. Jest też kilka niespodziewanych zwrotów akcji. Polecam.

Aleksandra Dolęga