„Wilk” to przyjemny komiks, który ukazuje krótką, wręcz archetypową historię starszego mężczyzny, który z powodu przewrotności losu, uczy się akceptować wilki i traktować je jak równe sobie. Klasyczna opowieść, w której główny bohater, Gaspard, jest surowym, doświadczonym przez życie pasterzem z dziada pradziada. Stanowi typ samotnego wilka, więc nie dziwi, że ich nie znosi. Uważa się za pana przyrody, pozwalając sobie na łamanie zasad przyjętych w parku narodowym, pomimo że znajduje się na jego terenie. Narracja jest prowadzona spokojnym tempem, bez zaskoczeń, ale i bez większych dłużyzn – Gaspard wyrusza zimą na wojnę z wilkiem, który zdaje się mścić za zabicie jego matki, zabijając owce pasterza. Po potyczce Gaspard wraca jako zupełnie inny człowiek.

W posłowiu ktoś – nie podano niestety kto – bardzo ładnie zauważył, że mamy tutaj do czynienia z typową opowieścią w stylu Hemingwaya: człowiek kontra przeciwności losu. Realność problemów przedstawionych w opowieści – pasterze na pewno mają wiele ciężkich przeżyć związanych z wilkami – zderza się w ciekawy sposób z niejaką baśniowością, w którą przeistacza się w pewnym momencie historia. Sama fabuła jest na wskroś typowa i oklepana, stosuje ograne, sprawdzone chwyty: pasterz i wilk to znane przeciwieństwa; Gaspard to postać będąca kwintesencją patriarchalnej władzy i poważania, jest starszy, doświadczony przez los, samotny i zadziorny; lawina jako przyczyna losowa – lub też wywołana zabójczym zamiarem mężczyzny, zależy od interpretacji – zrównuje w tragedii człowieka i zwierzę. Komiks pełen jest delikatnej symboliki, jak choćby ta, gdy Gaspard i wilk zostają zranieni w tę samą kończynę, co sugeruje jakby ich symetryczność i równość.

Styl Rochette'a jest porządny i ładny, ale bez szału. Zapewne z powodu jakości papieru, kolor wydaje się nieco gazetowy, ale nie należy rozpatrywać tego jako wady. Krajobrazy gór są mało detaliczne, właściwie raczej uproszczone, ale narysowane ze sporym wyczuciem – autor nie popisuje się swoimi umiejętnościami. Ciekawy efekt daje stosunkowo gruba kreska Rochette'a, która sprawia, że twarz Gasparda, i tak ukryta zazwyczaj pod daszkiem czapki lub kapturem, wydaje się o wiele mniej wyrazista niż pysk wilka... Główny bohater zresztą jest człowiekiem raczej małomównym, który niewiele po sobie pokazuje, co taki oszczędny, surowy styl wspaniale podkreśla. W dodatku wygląda zaskakująco podobnie do wizerunków autora komiksu...

Choć o wilkach znaleźć można wiele lepszych pozycji, w tym takich, które o wiele ciekawiej przedstawiają losy wrogów tych zwierząt, którzy zmieniają się w ich sprzymierzeńców i obrońców (np. wzmianka w rewelacyjnej „Wilczycy” Nate'a Blakeslee), to niewiele możemy znaleźć opowieści o relacji, jaka rozwija się między Gaspard a zwierzęciem. „Wilk” Rochette'a stanowi jakby zbiór oklepanych schematów, z których powinna składać się historia głębszego zrozumienia przyrody i roli drapieżników przez człowieka. Komiks, choć zyskuje przez to na uniwersalności, to traci na wyrazie – nie wyróżnia się niczym szczególnym spośród wielu innych podobnych historii. To pozycja, którą zainteresować mogą się fani opowieści obrazem, oraz wilków, ale dla reszty nie będzie zapewne stanowiła niczego nadzwyczajnego. W końcu większość z nas raczej rozumie prawdy, przedstawione w tej historii, bo nie są one w żaden sposób rewolucyjne czy niezwykłe – a ci, którzy tego nie pojmują, raczej nie zostaną do nich przekonani lekturą komiksu Rochette'a.

Agata Majchrowicz