Tara Logan jest zwyczajną kobietą, matką dwóch nastoletnich dzieci, mająca dość zwyczajne problemy z prawie dorosłą córką i - mimo przeciwności - wciąż głęboko zakochaną w swoim mężu. Jednak pewnego dnia budzi się w łóżku z martwym mężczyzną u boku. To nie jest jej łóżko, a ten mężczyzna zdecydowanie nie jest jej mężem, ale sąsiadem z domu z naprzeciwka. Co gorsza nie ma pojęcia co się tak naprawdę wydarzyło, bo poprzedniego wieczoru najzwyczajniej w świecie urwał jej się film. Przerażona i będąca na skraju paniki kobieta ucieka z miejsca zbrodni, postanawiając nie wspominać nikomu, że w ogóle tam była i zrobić wszystko, żeby prawda nie wyszła na jaw. Jednak sytuacja dramatycznie się komplikuje, kiedy najpierw jej mąż, a potem córka stają się podejrzanymi w tej sprawie. Tara staje przed nie lada dylematem – czy dalej brnąć w stworzone przez siebie kłamstwo czy też wyznać prawdę i oczyścić bliskich z podejrzeń, stając się tym samym główną podejrzaną.

W swojej powieści Kathryn Croft napisała, że wszyscy ludzie kłamią i że nie różni się tylko skala w jakiej to robią. Wspomina również, że mamy innym za złe, że ukrywają przed nami prawdę, zapominając jak często sami uciekamy się do kłamstwa. Doprawdy słowo „hipokryzja” powinno być synonimem ludzkości. Ale właściwie dlaczego ludzie kłamią? Czy chcą zwrócić na siebie uwagę? Uniknąć nieprzyjemnych konsekwencji? A może pragną osiągnąć jakąś materialną korzyść, naginając w mniejszym lub większym stopniu prawdę? Nawet renomowani psychiatrzy i psychologowie nie są w stanie jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie więc ja nawet nie próbuję. Ale faktem jest, że nawet jedno małe kłamstewko jest jak pojedyncza kostka domina, która poruszona, jest w stanie zburzyć całą pieczołowicie tworzoną przez nas konstrukcję, którą w tym wypadku jest nasze życie. Bo „kłamstwa i sekrety to tykające bomby, które tylko czekają na moment, kiedy będą mogły narobić najwięcej szkód”.

Powieść została tak skonstruowana, że każdy rozdział kończy się wnosząc jakąś nową rewelację, która wprowadza kompletny chaos w pozoru już opanowaną przez bohaterów sytuację. Aczkolwiek jest to zabieg niezwykle często stosowany przez współczesnych pisarzy, daje on różne rezultaty. W przypadku Croft to rozwiązanie dało bardzo korzystny dla niej efekt. Fabuła nieustannie skręca z wcześniej obranego toru i w końcu nic nie wydaje się być oczywiste. To niebywale trudne zadanie tak balansować napięciem, żeby cały czas utrzymywać zainteresowanie czytelnika i nieustannie wzbudzać w nim ciekawość, ale moim zdaniem Kathryn Croft wywiązała się z tego zadania niemal wzorowo. Owszem, nie obyło się bez paru zgrzytów i nagięć, ale są one niczym w porównaniu z emocjami jakich doświadczycie w trakcie lektury. Godny wspomnienia jest również fakt, że autorka ograniczyła do minimum wszelkie opisy otoczenia i wyglądu samych postaci, skupiając się głównie na ich psychice, postępowaniu i jego możliwych przyczynach. Co jest w obecnych czasach dość niezwykłe i dowodzi dużego szacunku, jakim pisarka darzy czytelnika, nie zaśmiecając jego uwagi często zupełnie niepotrzebnymi informacjami.

Tak więc jeśli myślicie, że po przeczytaniu kilkudziesięciu thrillerów już nic nie będzie w stanie Was zadziwić, to zatrzymajcie się na chwilę i zastanówcie jeszcze raz, bo nawet gdybyście przeczytali ich drugie tyle, to i tak „Tylko jedno kłamstwo” Kathryn Croft będzie w stanie Was zaskoczyć. I to absolutnie nie jest kłamstwem. Ale absolutnie nie wierzcie mi na słowo, tylko przekonajcie się o tym sami.

Natalia Neisser