Księga Izajasza 19, 2

Paweł Majka, dwukrotny laureat prestiżowej nagrody im. Jerzego Żuławskiego i jeden z czołowych polskich twórców fantastyki naukowej, powraca z kolejną wizją postapokaliptycznego Krakowa, niemającą tym razem nic wspólnego z „Uniwersum Metro” Dmitra Glukhovskiego.

Ludzkość jest na granicy wymarcia; z dnia na dzień ludzie zapadają na tajemniczą chorobę, pod wpływem której zostają uśpione wszelkie instynkty. Wszystkie poza jednym: ogarnięci morderczym szałem dorośli zaczynają mordować wszystko i wszystkich wokół siebie. Ich celem jest zabić jak najwięcej istot, zanim trafią na silniejszych od siebie i sami staną się ofiarami. A kiedy gorączka minie, tylko nielicznym przyjdzie zmierzyć się z konsekwencjami i odnaleźć się w nowej rzeczywistości, gdzie tak podstawowe rzeczy jak prąd, bieżąca woda i centralne ogrzewanie są tylko miłym wspomnieniem jeszcze nie tak dawno istniejącej cywilizacji.

Wraz z rozwojem fabuły uwidaczniają się różne strategie przetrwania. Większość ocalałych połączyła się w grupy, które zawłaszczyły sobie poszczególne tereny Krakowa. I choć nieco podobny podział miał miejsce w innej serii Majki, to nie jest to powielony pomysł, ale raczej naturalna kolej rzeczy, gdyż żyjąc w grupie, ludzie mają większą szansę na przetrwanie. Zwłaszcza że wyjątkowo wszyscy mają ze sobą coś wspólnego – nadal żyją, a więc musieli wcześniej zabić. I to pewnie nie jeden raz. Każdy dorosły ma krew na rękach, a co do dzieci… Cóż powiem tylko, że one też nie są aniołkami, chociaż szał nimi nie zawładnął, i w przeciwieństwie do dorosłych, nie mają wyrzutów sumienia z powodu tego, co były zmuszone robić kiedy świat oficjalnie stanął na głowie. A jak się okazuje i z tymi wyrzutami też jest różnie, gdyż ludzie mają krótką pamięć i z reguły nie uczą się na błędach, tak więc ocalali niezwykle szybko zaczynają wracać do starych nawyków. Przygotujcie się na brutalne morderstwa, bezwzględną walkę o władzę i nadchodzącą wojnę. Jak widać, według Pawła Majki nawet po apokalipsie świat nie zmieni się tak bardzo, jakbyśmy mogli tego oczekiwać. Owszem, liczba jego mieszkańców zostanie znacznie uszczuplona, ale sama ich mentalność pozostanie niezmieniona.

„Berserk” obfituje w przemoc, jednak nie jest ona opisana specjalnie obrazowo, tak że co wrażliwsi nie powinni mieć koszmarów. Mnie odpowiada taki stan rzeczy, gdyż mam swoje wyobrażenie jak może wyglądać jatka i wcale nie muszę zapoznawać się z wizjami innych aż tak dokładnie. Wiadomo, że plastyczne opisy działają na wyobraźnię, ale niektórych rzeczy wręcz nie powinny być opisywane nazbyt szczegółowo. Dlaczego? W obecnym świecie przemoc jest wszechobecna w niemal każdej branży rozrywkowej, przez co powszechnieje i niezwykle szybko się wobec niej zobojętniamy. Ba, uważamy nawet że bez przemocy nie ma dobrej zabawy i im krwiściej, tym lepiej. Niestety ten trend coraz obficiej przenika do literatury i aż się boję pomyśleć, jak brutalne będą książki za dziesięć lat, jeśli ta tendencja się utrzyma.

Natalia Neisser