Agrypiny los nie oszczędzał. Niewiele brakowało, by zabił ją brat; jeszcze mniej, by uczyniła to żona cesarza (przyszłego męża głównej bohaterki); sztuka ta udała się za to jej synowi. I to chyba największa przewrotność losu, bowiem to dla dziecka, a przynajmniej tak to sobie przez lata tłumaczyła, Agrypina poświęciła swoje całe życie. Miłość matczyna zaprawdę nie zna granic. Oczywiście możemy tylko gdybać, czy poza miłością matczyną, Agrypina nie kierowały inne pobudki, ot choćby żądza władzy. Na to pytanie w swej książce Kubicz nie odpowiada, pozostawiając tę kwestię nierozstrzygniętą. A to znaczy, że pozostawia też pole do własnych fantazji czytelników. To dobrze.

Z czym kojarzy się Agrypina? Mi nieodmiennie ze Stevenem Saylorem. Ci, którzy go znają, wiedzą, że jest chyba najlepszym autorem, który przedstawia wielką historię Rzymu z perspektywy zwykłego (mniej więcej) jego mieszkańca. Kubicz z racji opisywania cesarzowej, nie bardzo mógł taki zabieg zastosować, ale i tak bardzo się starał. W jego książce Wieczne Miasto żyje, choć może momentami nieco sztucznie, a bohaterowie nie są tylko wydmuszkami, które mają wypełniać drugi plan. Trzeba jednak przyznać, że pierwszy totalnie zdominowany jest przez Agrypinę. Przy niej bledną wszyscy. Czy to dobrze? Teoretycznie tak, skoro to historia Agrypiny. Jednak momentami nie można się pozbyć wrażenia, że główna bohaterka jest nieco zbyt intensywnie eksponowana.

Książka Kubicza pełna jest przemocy, jaka przyświecała czasom, które opisuje. Nie brak tu krwi, seksu, trucizn, zazdrości i maaaasy wszelakich żądz. To oznacza, że młodsi czytelnicy oraz wszelkiej maści dewoci, mogą mieć nieco problemów z przebrnięciem przez lekturę. I z jej przetrawieniem. Wielbiciele „gatunku” będą usatysfakcjonowani. A cała reszta może liczyć na kawałek przyjemnej lektury. O ile opis morderczej drogi po władzę można określić mianem miłej…

Bartek `barneej` Szpojda