Co czytelnika, który właśnie dowiedział się, że bohater powieści wiedzie nudne, ustabilizowane życie, może zachęcić do dalszej lektury? Ano to, że w Sancho cały czas żyje i ma się dobrze detektyw Esparto. Alter ego bohatera zostało uśpione, ale tylko na chwilę. Nawet włosy jego ponętnej pomocnicy Koldobike, nie zdążyły jeszcze zupełnie zmienić koloru. Reszta blond farby trzyma się na jej włosach, a Esparto nie odwiesił swojego płaszcza na kołek. I bardzo dobrze.

Nie trudno zauważyć, że Ramiro Pinilla tworząc „Pusty cmentarz”, chciał ulepszyć swoich bohaterów. W „Jeszcze tylko jeden nieboszczyk” mieliśmy okazję patrzeć na ich niebyt zgrabne podrygi, naukę i przecieranie szlaków. Teraz są dojrzalsi, co wcale nie oznacza, że kłopoty omijają ich z daleka. Zawiązanie akcji jest bardzo proste. Na odpuście dochodzi do tragedii. Zamordowana zostaje Anari, młoda dziewczyna. Nad jej ciałem stał Pedro, chłopak spoza miasta - „przywłoka”. Mieszkańcy swój wyrok już wydali, ale jak to przystało na głównego bohatera, ten w niego nie wierzy.

To oczywiście sam początek. Im dalej, tym lepiej. Pinilla rozwija fabułę szybko, ale nie na tyle, by czytelnik dostał film akcji. Pojawiają się elementy lokalnego folkloru, co w porównaniu do poprzedniej powieści, zostało jeszcze mocniej zaakcentowane. Czuć duszną atmosferę nienawiści z jaką ludzie wydają wyroki. „Przywłoka” stanowił tylko punkt zapalny.

Cieszy to, że Pinilla nie odpuścił. Cały czas czuć ten sam duch Chandlera. Specyficzne, cyniczne poczucie humoru i nawiązania do klasycznych kryminałów. „Pusty cmentarz” to bardzo dobra kontynuacja, którą czyta się z zapartym tchem i uśmiechem na ustach. Mimo tego, że porusza tematy wyjątkowo nieprzyjemne.

Bartosz Szczygielski