Autorka w dość oryginalny sposób równolegle, w jednej powieści opowiada dwie pozornie odrębne historie. Przedstawiono tutaj historię życia Maxime Dupont oraz dzieje wyspy Lumii na przestrzeni setek lat. Te dwa opowiadania w ciekawy sposób splatając się ze sobą tworzą ciekawą, fascynującą opowieść.

Maxime Dupont to francuska ciastkarka, która prowadzi beztroskie, spokojne i bogate życie. Małą cukiernię przekształciła w modny paryski lokal. Na swój sukces pracowała latami. W książce poznajemy historię jej życia. Osierocona w dzieciństwie przeszła w swoim życiu prawdziwe piekło. Jako nastolatka stała się ofiarą brutalnej przemocy i cierpienia. Była nękana przez swoje rówieśniczki, niezauważana przez opiekunów i samotna. W dorosłym życiu w okrutny sposób los pozbawił ją ukochanego. Nierozumiana przez świat, całkiem sama, lecz silna wbrew wszystkiemu i wszystkim.

Pewnego dnia Maxime odkrywa w skrytce swojego dawnego domu prawdę o życiu i przeszłości swojego ojca. Prawdę o tym, do czego jest zdolny ojciec pragnący zapewnić szczęśliwą przyszłość dla swojej jedynej, ukochanej córki, a także pieczołowicie ukryte setki tysięcy dolarów. Podejmuje trudną życiową decyzję. Kobieta zaczyna prowadzić podwójne życie, życie, które może zmienić losy świata…

Tytułowa wyspa jest krainą wiecznej dobroci, wolności i szczęścia. Na Lumii nie istnieje zło i cierpienie, a całe społeczeństwo pracuje i żyje dla wspólnego dobra. Społeczeństwo dla dobra wyspy separuje się od świata zewnętrznego. Panuje tutaj bezwzględny szacunek dla każdego istnienia. Lumia jest magiczną zieloną wyspą, która jest niewidoczna dla statków i samolotów z morza, ani z powietrza. Europa od setek lat nie wie o jej istnieniu. Wyspa posiada swój własny czas i kalendarz. Decyzje podejmowane są przez całe społeczeństwo. Słowo pisane nie istnieje, ponieważ wszystko przechowywane jest w ludzkiej pamięci. Wszystko, co jest potrzebne do życia zapewnia im wyspa oraz cudowna, zielona roślina Luminia. Na wyspie panuje wzajemny szacunek i wsparcie. Wyspa chroni i daje szczęście.

Wyspa Lumia przedstawiona jest tutaj jako kraina szczęśliwości. Symbol nieistniejącego świata i moralności. Krzywe lustrzane odbicie, z jednej strony świat przepełniony wolnością i dobrem, z drugiej Europa i świat przepełniony bólem, cierpieniem i strachem pojedynczej jednostki i społeczeństwa.

Zestawienie obrazu Lumii i współczesnego świata zastanawia i zasmuca czytelnika. Jednak powieść daje nadzieję, że zawsze znajdzie się ktoś kto w najtrudniejszej chwili wyciągnie do nas pomocną dłoń. Autorka w swojej książce pyta „A może wszyscy jesteśmy tylko wyspą” ? I być może ma rację, bo wyspa to my i nasze wybory. To my tworzymy nasz świat. I to my decydujemy czy będzie dla nas dobry.

Na okładce książki czytamy, że wyobraźnia Joanny Miszczuk nie zna granic. Faktycznie, bogactwo życiowych wątków i różnorodnych tematów jest tutaj ogromne. Wydawać by się mogło, że w natłoku coraz to większej ilości informacji, połączonych ze sobą historii czytelnik może się zagubić. Raczej nie może, ponieważ ilość dodatkowych faktów tylko bardziej podsyca i rozbudza ciekawość, przez co jeszcze mocniej udaje się wciągnąć czytelnika w akcję. Połączenie elementów powieści przygodowej, historycznej, obyczajowej i sensacyjnej daje ciekawy efekt końcowy. Opowieść o losach małej bezbronnej dziewczynki przeistacza się w mrożącą krew w żyłach książkę o złodziejach, handlarzach bronią, hakerach, tajnych badaniach naukowych, koncernach farmaceutycznych, władzy i wielkich pieniądzach.

Z dużym prawdopodobieństwem „Wyspa” was nie znudzi, a zafascynuje i skłoni do przemyśleń. Być może jest to jedna z lepszych książek ostatnich miesięcy. Polecam wypłynąć na głębokie morze razem z bohaterami, dać się ponieść fantazji i samemu ustalić czym jest tajemnicza Lumia.

Magdalena Wentrys