W trylogii Monument 14 zakochałam się już dawno przy lekturze pierwszego tomu serii – „Odciętych od świata”, będącego jednocześnie debiutem Emmy Laybourne. Autorka podbiła moje serce oryginalnością, cudownymi postaciami, z którymi bardzo się zżyłam, mocnym podłożem psychologicznym i subtelnym wątkiem romantycznym. Nic więc dziwnego, że w stosunku do drugiej części miałam duże wymagania – i na szczęście nie czekało mnie rozczarowanie…

W „Monument 14. Niebo w ogniu” ponownie jesteśmy w towarzystwie naszych ukochanych bohaterów, jednak tym razem dzielimy się na dwie grupy: pierwsza, której przewodzi Dean, pozostaje w dobrze już nam znanym supermarkecie, ale druga – pod pieczą Alexa – wybiera się na zewnątrz. W ten sam sposób dzieli się również narracja – kolejne wydarzenia poznajemy to ze strony Deana, to ze strony Alexa. Zmiana narracji w środku trylogii nie jest raczej popularna – ale pani Laybourne zdecydowanie wyszła na dobre. Bo szaleńczo pędząca akcja, pasjonująca rzeczywistość i lekkość pióra pisarki to tylko niektóre z morza zalet, dla których warto poznać tę trylogię.

Przede wszystkim: bohaterowie! Zdecydowanie należy się im osobny akapit, biorąc pod uwagę fakt, że kreacja postaci to najmocniejszy atut Emmy Laybourne. Przyczym trudno tu mówić o postaciach. Dean, Alex, Astrid i inni to ludzie z krwi i kości, którzy nie słuchają się tylko autorki. Oni podejmują własne decyzje, stawiają czoła nowym wyzwaniom i próbują poukładać świat od nowa… Prostolinijni Dean i Alex, humorzasta Astrid, złośliwa Sahalia, niereformowalna Chloe, słodcy Caroline i Henry, śmiertelnie poważny Niko i jego piękna relacja z Josie, delikatnie nakreślana przez autorkę i jakby trochę w tle. To oni wszyscy czynią te historię tak różnorodną i barwną.

Spoza innych powieści o podobnej tematyce trylogię Monument 14 wyróżnia wiele rzeczy. Szybkie tempo kolejnych wydarzeń jest tu połączone z refleksjami, świat za oknem wykreowany jest z najdrobniejszymi szczegółami, przez co jest piekielnie ciekawy, napięcie jest obecne cały czas, a możliwość śledzenia losów Deana, Alexa, Nika i innych czyni na parę godzin z czytelników najszczęśliwsze osoby pod słońcem. Autorka gra na emocjach, raz po raz zaskakując, a na koniec pozostawiając nas z obietnicą kontynuacji – finału, który – jeżeli tendencja zostanie zachowana – zapowiada się na absolutny szczyt umiejętności pisarki.

A odpowiadając na pytanie w tytule. „Monument 14. Niebo w ogniu” dystopią, jakich wiele? Skądże znowu. Druga część trylogii Monument 14 jest jeszcze lepsza od poprzedniczki: tchnie świeżością, bombarduje emocjami i pozostawia z ogromną ochotą na finał. Zaczęło się od pomysłu: kilku dzieciaków zamkniętych w supermarkecie. Skończyło się na trylogii: świetnej i obowiązkowej dla każdego fana gatunku. 

Weronika Wróblewska