Jedenaście uporządkowanych rozdziałów opatrzonych jest równie chwytliwymi tytułami co cała książka: „Nic jest czymś” czy „Darmowy obiad na krańcu wszechświata”. Większa część to treści Kraussa oraz pokrewne teorie opatrzone jego komentarzami, dotyczące zarówno Stephena Hawkinga, jak i np. odkrycia bozonu Higginsa. Tym samym dostajemy informacje m. in. o rozszerzającym się wszechświecie i jego kształcie, wielkim wybuchu, o tym, czym jest antymateria, wirtualne cząstki, jak bezkształtność uzyskała postać oraz dlaczego nawet w próżni pojawia się coś.

Lekka forma, momentami przesycona ironią i prześmiewczością, bynajmniej nie przyćmiewa tego, co autor chce rzeczywiście przekazać. Mamy do czynienia z dobrą lekturą, pozbawioną słowotoku. Nie ma przeskoków z tematu na temat, zaśmiecania niepotrzebnymi informacjami. Każda teoria, badania, argumenty służą zobrazowaniu lawiny splecionych ze sobą, niefortunnych (lub fortunnych, gdyż tego do końca nie wiadomo) zdarzeń, które zaś pokazują czym jest wszechświat i z czego się składa: Moim celem jest pokazanie, że istotnie nauka zmieniła swoją domenę badań, po to aby te abstrakcyjne i bezużyteczne debaty o naturze nicości zastąpić użytecznym wyjaśnieniem, w jaki sposób nasz Wszechświat mógł rzeczywiście powstać.

Książka Lawrence’a Kraussa, pomimo całkiem przystępnych przykładów, wymaga podstawowej wiedzy z zakresu astrofizyki. Inaczej niektóre wymienione i objaśnione badania czy teorie mogą się okazać niezrozumiałe. Gdybym nie czytała poprzednich pozycji z tego zakresu, zapewne niektóre przemyślenia autora mogłyby okazać się niejasne.

„Wszechświat z niczego. Dlaczego istnieje raczej coś niż nic” to nie tylko polemika dotycząca przeszłości, teraźniejszości i przyszłości naszego wszechświata. To również pozytywna dawka wiedzy podpartej mocnymi argumentami. Choć, jak sam autor podkreśla, nic nie jest pewne i wiele się na przestrzeni lat może zmienić: Uczeni zmieniają zdanie, przyznają, że się mylili i chętnie odrzucają idee, które okazują się błędne.