Zamiłowanie do kłów jednak mu pozostało. Osobnikiem siejącym spustoszenie na kartach „Severed” jest bowiem niespecjalnie sympatyczny mężczyzna, który gustuje w ludzkim mięsie i dysponuje uzębieniem umożliwiającym jego błyskawiczną konsumpcję.

Jedną z ofiar, które sobie upatrzył, jest dwunastoletni Jack Garron, który, dowiedziawszy się prawdy na temat swojej przeszłości, postanawia wyruszyć w świat i odnaleźć nieznanego ojca. Podróż Jacka od początku pełna jest guzów i rozczarowań, ale ma też swoją pozytywną stronę. Na imię jej Sam. Ta rudowłosa dziewczyna udająca chłopca pomaga bohaterowi odnaleźć się w świecie, w którym jeśli ktoś nie chce cię zgwałcić, to przynajmniej spróbuje opróżnić ci kieszenie. Wspólnie przemierzają pociągiem amerykańskie pustkowia, aż w końcu docierają do Chicago i wynajmują pokój w hotelu zamieszkiwanym głównie przez pluskwy. Dzięki muzycznemu talentowi Jacka, odziedziczonemu najprawdopodobniej po ojcu, zaczynają nawet zarabiać i przyszłość tych dwojga zaczyna rysować się odrobinę jaśniej.

Ich wspólna historia być może znalazłaby nawet jakiś romantyczny finał, gdyby nie wspomniany na początku miłośnik mięsa homo sapiens. Drogi tej trójki bohaterów krzyżują się w pewnym momencie i Samantha od początku dochodzi do wniosku, że ktoś, kto wygląda jakby sparaliżowano mu pół twarzy i po pijaku bawi się ogromnymi wnykami na zwierzęta, nie jest chyba najlepszym kompanem. Jack jest innego zdania. Ufa nowo poznanemu mężczyźnie tak samo jak wcześniej zaufał dziewczynie przebranej za chłopca. Okazuje się jednak, że w Ameryce lat dwudziestych XX wieku uczciwi ludzie nie chodzą parami. To przywilej zarezerwowany wyłącznie dla nieszczęść, o czym młody skrzypek ma okazję bardzo szybko się przekonać.

„Severed. Pożeracz marzeń” to klasyczna, a jednocześnie pozbawiona oklepanych rozwiązań opowieść grozy, w której liczba wiader wylanej krwi zdecydowanie ustępuje niegłupim dialogom, a frajda z lektury rośnie z każdą stroną.

Jakub Małecki