Martin ZeLenay postanowił napisać thriller polityczny, czerpiąc pełnymi garściami ze swego doświadczenia, które zdobył podczas pracy najprawdopodobniej dla jednej z tajnych amerykańskich agencji. Niestety nie wiemy dla jakiej i na jakim stanowisku – ponieważ to tajemnica. Podobnie jak intencje, które kierowały nim podczas pracy pisarskiej. Problemem tej książki jest bowiem właśnie ta „tajemniczość” – autor bowiem chce powiedzieć wiele, ale najprawdopodobniej nie może, a fantazjować nie chce lub nie potrafi. Sprawia to, że większość wydarzeń opisywanych w „Tajnym raporcie Millingtona”, jest potraktowana pobieżnie, bez wnikania w szczegóły. Sporo tak wątków, jak i bohaterów, nie jest też rozwiniętych; kilku wręcz potraktowano po macoszemu. Co dziwne, sam styl pisarski ZeLenay`a nie jest taki zły, ale to można wytłumaczyć albo talentem, albo zatrudnionym dobrym pisarzem-widmo. Akcja bowiem zazębia się wyjątkowo udanie i jest stopniowana w sposób raczej klasyczny, a nie Hitchcockowski. Tu każda akcja wywołuje reakcję. Co niestety sprawia, że wiele wydarzeń dość łatwo przewidzieć – schematów znanych z innych powieści tego gatunku bowiem tu nie brakuje.

Jeśli szukacie książki do przeczytania bez większych emocji i oczekiwań, to „Tajny raport Millingtona” będzie jak znalazł. Jeśli jednak oczekujecie od thrillera politycznego czegoś więcej, czegoś na miarę Folleta lub Ludluma – niestety możecie się rozczarować.

Bartek `barneej` Szpojda