Dla miłośników twórczości pisarza zwanego w kraju nad Wisłą „włoskim Brzechwą”, tematyka tego tomiku nie będzie żadnym zaskoczeniem. Już bowiem w kilku poprzednich dziełach autora pojawiły się postaci kotów – w „Interesach Pana Kota” były głównymi bohaterami, zaś w „Gelsominie w Kraju Kłamczuchów” czy w jednym z opowiadań w tomie „Dziwne przypadki Krzywej Wieży w Pizie i inne opowiadania” pojawiły się jako postaci drugoplanowe. Teraz jednak reszcie doczekały się całego tomiku – książeczka zaczyna się opowieścią o pewnym miejscu, gdzie zbierają się koty oraz… koty-ludzie, którzy porzucili żywot ludzki, pełen stresów i ograniczeń na rzecz kociej niezależności i beztroski przybierając zwierzęcą postać. Tom zamyka opowieść o dalszych losach tych ekscentrycznych osób i ich kocich przyjaciół, stanowiąc ładną klamrę książki. Między tymi fragmentami prozy rozpościera się zaś bogactwo poetyckiej inwencji autora, nacechowanej humorem i nieco abstrakcyjnym oglądem świata. Możemy poznać całe spektrum kocich charakterów, upodobań, talentów i przywar. Przeczytamy o kotach domowych i kotach podróżnikach, o samotnikach i zwierzętach niezwykle towarzyskich, ale poznamy także ekscentrycznych ludzi, których dziwactwa związane są z miłością do kotów. Dorośli docenią subtelną ironię i aluzje do charakteru narodowego Włochów oraz specyfiki ich kraju (w tym strajkujące koty - choć, co ciekawe, to nie strajk włoski), dzieci ucieszy humor, lekkość oraz piękne, delikatne ilustracje znanej włoskiej ilustratorki Eleny Temporin. Warto zwrócić również uwagę na doskonałe tłumaczenie Jarosława Mikołajewskiego, dla którego jest to już szóste spotkanie z twórczością Rodariego.

Książka, będąca obowiązkową lekturą dla wszystkich kociarzy, ale również i koto-sceptyków, z pewnością zainspiruje nie tylko dzieci, ale i również dorosłych do uważnej obserwacji swoich czworonożnych, tajemniczych przyjaciół. Może niektórzy z nas, po uważnym przyglądnięciu się, dostrzegą w niektórych z nich zachowania charakterystyczne dla kogoś, kogo dawno nie widzieli? Kot też człowiek, ale może czasem człowiek też kot?

Jowita Marzec