Stephen King do tematu telekinezy podchodzi niemal naukowo. Tworząc strukturę powieści epistolarnej, autor przeplata akcję z wycinkami z prasy, artykułami, fragmentami z książek i pamiętników czy zeznań świadków. Pomimo iż według głównego nurtu nauka nie uznaje zjawiska telekinezy, jako że nie istnieje żaden rzetelny dowód na jej występowanie, Stephen King prowadzi swoją historię tak, jak gdyby zjawisko było powszechne, a przypadek Carrie bynajmniej nie odosobniony. Przytaczane naukowe teksty tłumaczą telekinezę jako zdolność umysłu, zapisaną genetycznie, dziedziczoną na podobnej zasadzie co hemofilia. Tak zwana „Biała Komisja” zajmuje się przypadkiem „Nocy Zagłady” w miasteczku Chamberlain, Maine, jak jednym z autentycznych wydarzeń w historii Ameryki. Pod tym względem Stephen King naprawdę umie wywołać wrażenie autentyczności wydarzeń.

„Carrie” była Kinga debiutem. Od tego czasu warsztat króla horrorów rozwinął się, dochodząc w straszeniu do perfekcji. Pierwszej jego powieści nie można jednak nic specjalnie zarzucić. Pomysł i forma są nad wyraz ciekawe. Prowadzeni bohaterowie są autentyczni, a momenty prawdziwie poruszają. Ale do Carrie bardziej czujemy żal, niż strach. Noc Zagłady jest okrutna i szokująca, a jednak nie aż tak straszna. Mniej więcej wiemy przecież, zanim dojdziemy do momentu zemsty, jak zakończy się historia. King wzbudza w nas napięcie i konstrukcja książki pod względem ujawnienia wydarzeń wcale nie jest chybiona, a jednak Carrie przytrzymująca i przenosząca siłą umysłu ludzi, zamykająca wzrokiem drzwi, odkręcająca zraszacze i dokonująca na odległość kolejnych wybuchów nie staje się dla czytelnika potworem. Potworności, które czyni oszałamiają, lecz mimo to ja jej wręcz kibicowałam. Prawdopodobnie w tym tkwi różnica między czytaniem książki, a oglądaniem filmu. „Carrie” Briana de Palmy mnie przerażała. Zwiastun nowej wersji kinowej z 2013 roku wieje autentyczną grozą. W książce, nie ujmując nic Kingowi, Carrie jest po prostu zagubioną nastolatką, jak zresztą tłumaczy ją koleżanka, Sue Snell.

Na największą uwagę zasługuje aspekt zderzenia mocy telekinezy z religią, co King wprowadza dzięki postaci fanatycznej matki. Dar uaktywnia się szczególnie po pierwszej menstruacji Carrie, poprzez krew. To dar od diabła, jak interpretuje go Margaret White, zrodzony wraz z grzechem kobiecości. Dla Margaret córka jest czarownicą, z którą powinna walczyć. Sceny tejże przemocy są jednymi z najbardziej oddziałującymi momentami książki. Napięcie pomiędzy mocą i oporem Carrie (skręt), a konserwatywno-fanatyczną nauką Margaret White, przeraża o wiele bardziej, niż sama Noc Zagłady. (skręt). Czy Carrie rzeczywiście jest czarownicą? Cóż, w pewnym momencie przestaje być ważne dla niej czy ów dar pochodzi od Jezusa czy od Diabła. (skręt). Moc po prostu jest. (skręt). I dobrze, bo umie zrobić z niej użytek… SKRĘT.

Pamiętam, jak mając może z osiem lat, obudziły mnie krzyki mojej starszej siostry i kuzynki. W środku nocy obie pospadały z krzeseł. (skręt?). Oglądały „Carrie” Briana de Palmy, a powaliło je samo zakończenie. Scena, której u Kinga nie odnalazłam. Po lekturze wydaje się, że „Carrie” nie jest wcale taka straszna. Wciąż jednak waham się i boję oglądać chociażby zwiastun nowej ekranizacji. (skręt…). W tym wypadku zdecydowanie najpierw książka potem film – przynajmniej Carrie będzie już nieco oswojona…

Monika Samitowska-Adamczyk