Jak w przypadku takich pozycji bywa, wiele miejsca w „Katharine Hepburn” zostaje poświęcone prywatnym tragediom, rodzinnym dramatom i bolesnym stratom. Książka zaczyna się od wysokiego C – sprawy niewyjaśnionej do końca śmierci brata Katharine. Tom Hepburn prawdopodobnie popełnił samobójstwo w wieku 16 lat, co bardzo mocno wpłynęło na aktorkę i odcisnęło piętno na całym jej życiu. Nie da się nie zauważyć, że rozpoczynając książkę od tego wątku, Chandler sprytnie manipuluje czytelnikiem, a w szczególności jego nastawieniem do bohaterki opowieści. Pojawia się współczucie, ale i zaciekawienie. Niemniej, przyznać trzeba, że biografia Katharine Hepburn pióra Charlotte Chandler jest jedną z tych biografii, które fani sławnych postaci cenią najbardziej. Chandler bowiem swoją opowieść utkała przede wszystkim z wypowiedzi Katharine dotyczących przeróżnych tematów. Są one jedynie przerywane opisami filmów, w których kolejno występowała i wypowiedziami partnerów Hepburn z planu czy desek teatru. To, co może się niektórym czytelnikom nie spodobać, to wyraźna obecność autorki na łamach książki. Chandler znała Hepburn osobiście, dzięki znajomości ich obu z George’m Cukorem. Dzięki temu oczywiście książka mogła przybrać ów kształt monologu (Chandler latami nagrywała rozmowy z Hepburn), z drugiej jednak strony może to podważać jej obiektywność. Choć, gdy weźmie się pod uwagę, że dużo miejsca zajmują wypowiedzi Hepburn na temat stosunku do seksu, cielesności czy na temat jej owianego legendą związku z milionerem Howardem Hughsem (to właśnie tytułowy bohater filmu z Cate Blanchett), to można odnieść wrażenie, że aktorka nie dbała o to, jak zostanie w tej książce przedstawiona. I nie zostaje bynajmniej przedstawiona w świetle negatywnym. Wydaje się, że Katharine Hepburn nie chciała w swoich rozmowach z Chandler kreować się na kogoś, kim nie jest. Nie ukrywała przecież, że żyła w związku z żonatym mężczyzną (Spencer Tracy, jej długoletni partner, również aktor, nigdy nie wziął rozwodu z matką dwójki swoich dzieci) i że przespała się z Howardem Hughsem, by dostać rolę w „Filadelfijskiej opowieści”. Dzięki lekturze tej książki poznamy Hepburn jako bezpruderyjną (po rodzicach – ojcu urologu i matce – sufrażystce), nie lubiącą swojej popularności (do teatru wchodziła ostatnia, by nikt jej nie rozpoznał i nie opuszczała sali podczas przerw) i trzymająca się z dala od wielkich imprez (nie odebrała osobiście żadnego Oscara). Jest to ta Katharine Hepburn, jaką poznać mogliśmy we wspomnianym „Aviatorze” – zdeterminowana, wesoła, trochę szalona kobieta ubierająca się z lekka po męsku i uwielbiająca sport i sportowe wyzwania na planie. Jej życie było raczej spokojne, pozbawione wielkich dramatów i skandali. Ktoś powiedziałby, że nudne, i może rzeczywiście tak było, jednak ona sama bynajmniej nudna nie była. O czym warto się przekonać.

Napisaną lekko i przystępnym językiem, książkę czyta się jak wciągającą powieść. Nie ma znaczenia, czy znamy jej bohaterkę, czy nie – osobowość gwiazdy, jej styl życia i podejście do świata wywołują zainteresowanie. Jeśli postać Katharine Hepburn jest komuś obca, z pewnością po lekturze tej książki nabierze ochoty, by poznać filmy z jej udziałem. Kto już je zna, tym bardziej powinien sięgnąć po tę książkę, która może stanowić ciekawe uzupełnienie wiedzy o aktorce i jej filmografii.

Malwina Sławińska