Gdy rozpoczynamy lekturę panuje sielanka. Ewa i Witold to zgodne małżeństwo, które zachwyca się dorastaniem Julitki, u Andrzeja i Karoliny też idealnie – para czeka na narodziny bliźniąt. Ale los zaczyna mieszać i płatać figle. Ewa postanawia wrócić do pracy w Wydawnictwie Impresja oraz pisać – dlatego rozpoczyna poszukiwania niani. Witold planuje służbowy wyjazd do Azji, a konkretnie do Korei. To wprowadza chaos w Poziomce i niepokój w sercu Ewy. Karolina trafia do szpitala, jednemu z chłopców grożą komplikacje – czym przyszła mama jest zaniepokojona. No i na obie pary spada dosłownie deszcz kłopotów i problemów. Obie bohaterki przyjmują je adekwatnie do swoich charakterów – Karolina ze smutkiem i spokojem, a Ewa jak to Ewa, z szaleństwem i roztrzepaniem. Nie chcąc psuć Wam nic z lektury zdradzę tylko, że będzie się sporo działo, a bohaterowie będą musieli się zmierzyć nie tylko z przeciwnościami losu, ale i ze sobą i swoimi uczuciami. Dodam tylko, że sprawdzi się porzekadło, że nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło.

Książkę czytałam z przyjemnością. To smakowita lektura dla miłośniczek literatury kobiecej, z dodatkiem sporej dawki humoru i poprawiającej nastrój. Ewa to kobieta porywcza i narwana, sympatyczna i kierująca się może czasem zbyt szybko uczuciami i potrzebą chwili. Kocha dwóch facetów i nie jest jej łatwo z tym żyć. Ale rzeczywistość wymusi na niej różne trudne decyzje. No i nasza sympatyczna bohaterka dokona bohaterskiego czynu.

Klimat Poziomki mnie zauroczył. Ach, mieszkać w takim domku pod lasem, blisko cudnej natury, w towarzystwie zwierzaków – dla mnie bezcenne. Móc tak jak Ewa wychodzić na spacery leśnymi dróżkami i spotykać stada sarenek – marzenie. Sielską atmosferę burzą kłopoty, a jednak to miejsce daje wytchnienie i spokój. Akcja książki zawita także do Indii, gdzie główna bohaterka przeżyje ciekawe doświadczenia i doceni to, co ma od losu. Zakończenie jest przewidywalne, ale jakże urocze i romantyczne. Innego sobie nie wyobrażam. Bo po prostu by nie pasowało. Prosty język ułatwia odbiór treści. Książka nie nuży, a relaksuje i wywołuje czasem uśmiech na twarzy. Oryginalny sposób narracji spodobał mi się. A kolejne miesiące w Poziomce minęły błyskawicznie.
Aż szkoda, że tak szybko ! Polubiłam Ewę może też za to, że ma trochę podobny charakter do mojego i stanowi całkowite przeciwieństwo statecznej Karoliny. Książka mnie wzruszyła, gdy zły los zabrał Pepsi i gdy w Poziomce zamieszkała Kłapouszka. Autorka w lekkiej treści porusza też kilka ważnych kobiecych problemów – uczula nie nietolerancję wobec innych. Postać Jasi bardzo ciekawie przedstawionej przedstawicielki pewnej grupy wskazuje , że nie można i nie należy zbyt pochopnie oceniać innych i kierować się utartymi, a nic nie wartymi streotypami.

Z najnowszą powieścią Katarzyny Michalak spędziłam uroczy wieczór, a po skończonej lekturze popatrzyłam nieco z dystansem na własne kłopoty. Bo Ewa mnie czegoś nauczyła – nie ma sytuacji bez wyjścia, zawsze trzeba iść życiu naprzeciw i brać się z nim za bary. A uśmiech i pogoda ducha na pewno nie zaszkodzą. Lektura obowiązkowa dla miłośniczek dobrej, polskiej prozy dla Pań.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik