Oczywiście jak zawsze powieść nie koncentruje się wyłącznie na Randzie, ale krąży między wszystkimi bohaterami. Nareszcie powraca Perrin, z okropnym przeczuciem, że jeśli nie będzie w pobliżu Randa, to dojdzie do tragedii. Pozornie beztroski Mat przyjmuje na siebie kilka nowych obowiązków, na szczęście może liczyć na „pomoc” ludzi sprzed wieków, nadal żywych w jego pamięci. Elayne i Nynaeve uczą się od Moghedien, ryzykując, że w każdej chwili mogą zostać odkryte i ukarane przez Aes Sedai. Egwene dochodzi do siebie po bitwie, łamiąc zakazy Mądrych swoimi wędrówkami po Świecie Snów. Czy to już wszystko? Nie, z pewnością nie, to dopiero początek.

Trzeba przyznać, że w pierwszej części „Triumfu chaosu” akcja toczy się nieco wolniej niż dotychczas. Jesteśmy przyzwyczajeni do ciągłych podróży, tymczasem tym razem większość bohaterów gdzieś utknęła. Jednak wydaje się, że Jordan z rozmysłem postawił ich w takiej sytuacji, dzięki czemu możemy poczuć ich rosnącą frustrację, która w punkcie krytycznym doprowadzi do wielu zwrotów akcji. Nie wydaje mi się, żeby któryś z poprzednich tomów zaskakiwał w tak wielu miejscach i przyniósł tyle odkryć i zmian w układach sił. Druga połowa jest już o wiele bardziej dynamiczna, ze spektakularną Bitwą pod Studniami Dumaii. „Spektakularna”, „monumentalna” i „epicka” to przymiotniki, które doskonale pasują do całej serii i trudno natrafić na recenzję bez przynajmniej jednego z nich. Nic dziwnego, skoro sam prolog miał ponad sto stron!
Poza rozbudowaną fabułą w powieści jest też wiele „smaczków”, które umilają lekturę, przede wszystkim subtelny humor, z jakim przedstawione są relacje między bohaterami: to, że Mat jest przekonany, że musi chronić Elayne i Nynaeve, które z kolei sądzą, że Mat wpadnie w kłopoty, kiedy tylko spuszczą go z oka. To, że żaden z bohaterów nie rozumie kobiet i żadna z bohaterek nie rozumie mężczyzn, a czasem nie rozumieją też samych siebie, albo prowadzą spory z głosami we własnej głowie. Poza humorem można tu też znaleźć zaskakująco aktualne tematy, jak uchodźców czy problem suszy. A co najważniejsze po skończeniu tego tomiszcza nie pojawia się ulga i zniechęcenie, tylko niecierpliwość, co przyniosą kolejne części.

W „Koło Czasu” trzeba zainwestować dużo czasu. Trzeba też mieć cierpliwość do bohaterów, na których kolejne pojawienie się trzeba czasem czekać półtora tomu. Ale wysiłek włożony w lekturę zdecydowanie się opłaca. Warto sięgnąć po cykl Jordana już teraz, żeby móc mówić „czytałem »Koło Czasu« zanim zrobiło się modne dzięki serialowi”.

Agnieszka Kruk