To powieść zupełnie inna niż poprzednia trylogia tego autora. Piotrowski skupia się bardziej na rodzinnej tragedii Adamskiego niż na dziejącym się, gdzieś w tle śledztwie dotyczącym morderstwa. I zapewne w trakcie mojego czytania tej książki, gdy załamywałam bezradnie ręce i nieustannie kręciłam nosem przy dość leniwym początku, pisarz bezwstydnie się ze mnie naśmiewał. Bo gdy przysnęłam i straciłam czujność, on przygotowywał dobrze wymierzony cios. A ja, jak taki totalny żołtodziób, dałam się zrobić w konia. Znowu!

Daniel Adamski jest pisarzem kryminałów, które do tej pory raczej nie wybiły się na liście bestsellerów. Teraz jednak musi stać się przede wszystkim ojcem, opoką dla swojego śmiertelnie chorego syna Leona. I gdy nagle dochodzi do morderstwa, przypominające te opisane przez Adamskiego w swoich książkach, dotąd w miarę ułożone życie pisarza i jego syna zostaje wywrócone do góry nogami. Autor wprowadza nas do świata, w którym liczy się tylko jedna walka, ta o zdrowie własnego dziecka. Pozostałe pojedynki przypominają raczej małe potyczki.

To nie jest książka o umieraniu, chociaż momentami może przypominać taką. Nie jest to też stuprocentowy kryminał, bo niejeden czytelnik zapewne zauważy, że samo śledztwo dzieje się gdzieś w tle. Najważniejsza, w powieści Piotrowskiego, jest relacja między ojcem a synem i jedno podstawowe pytanie, które główny bohater zadaje sobie bardzo często na kartach tej historii. Ile jesteś w stanie poświęcić i jak daleko się posuniesz, żeby uratować własne dziecko?

I choć Piotrowski nie postawił tym razem na grozę, to ciężko przejść obok tej powieści obojętnie. Ona obezwładnia czytelnika w zupełnie inny sposób niż trylogia z Igorem Brudnym. Rosnące bezradność i niemoc atakują czytelnika ze wszystkich stron, pokazując tę stronę walki z nieuleczalną chorobą, której większość z nas nie jest w stanie zobaczyć. A dodatkowo jest to bardzo misternie utkana intryga, którą Piotrowski, w sposób wręcz bezczelny ukrywa za wątkiem obyczajowym, aby w ostatnim akcie podnieść kurtynę i pokazać czytelnikom przepiękną pajęczynę, która powstała tuż przed ich oczami, ale większość z pewnością w trakcie czytania, nie była w stanie dostrzec nawet pojedynczej nitki.

Można lubić Piotrowskiego w zdecydowanie bardziej krwistym i mrocznym wydaniu, ale jednego autorowi odmówić nie można. Pisać potrafi jak mało kto. To pisarz, który po swoim sukcesie nie dał się zaszufladkować i sprezentował swoim fanom coś zupełnie innego, nowego i nie zawiódł przy tak gwałtownym oraz ryzykownym manewrze. A po takiej niespodziance, jaką sprezentował mi tą książką, już nie mogę się doczekać jego kolejnych utworów. Bo kto wie, co tym razem wymyśli?

Kinga Kolenda