Akcja „Hideaway” dzieje się niedługo po wydarzeniach z pierwszej części cyklu „Devil night”. Bohaterem jest Kai – ten z Jeźdźców, którego niegrzeczne czytelniczki zapamiętały chyba najlepiej z „Corrupt”. Scen z nim nie da się tak łatwo wymazać z pamięci. Pobyt w więzieniu naprawdę mocno na niego wpłynął... Trzy lata, które ciągnęły się w nieskończoność i odmieniły go nieodwracalnie, uwydatniając cały mrok, który w sobie skrywał.

Po zniknięciu Damona stara się wrócić do jako takiej normalności i pomaga Rice z nauką samoobrony. Jednak zaczyna zauważać, że ta ciągła gonitwa, zasadzki i ataki, mimo że całkowicie pozorowane, zaczynają mu się podobać. Aż za bardzo. Dostrzega, że dopiero całkowicie dominując drugą osobę, czuje, że panuje nad własnym życiem. To niezbyt zdrowe i nasz bohater zdaje sobie z tego sprawę. Jednak ta adrenalina jest dla niego tak kusząca, że naprawdę trudno jest mu słuchać głosu rozsądku.

Do tej pory raz do roku, w Noc Diabła, nasi Jeźdźcy pozwalali sobie na złe decyzje. Naprawdę złe. Samolubne, motywowane instynktami – wewnętrzną potrzebą, by zbyt wiele nie myśleć i nie analizować każdego swojego posunięcia, a już szczególnie jego konsekwencji. Ale w tym roku nie byli w komplecie – jeden z nich stał po drugiej stornie. Zamierzał zaatakować i zniszczyć wszystko to, co dla nich ważne...

Ale Kaia dręczy nie tylko wizja nieuniknionej konfrontacji ze starym przyjacielem. Nadchodząca Noc Diabła przypomina mu pewne zdarzenie sprzed sześciu lat. Moment, gdy całkowicie uległ instynktom i temu mrocznemu uczuciu i... nie przestał, wtedy kiedy powinien. Jak myśliwy polujący na zwierzynę, który nie przerwał zabawy, nawet gdy ją w końcu dopadł. Jednak tu nie chodziło o żadne zwierzę, a o nią.

Banks to chodząca tajemnica, o której nie dowiadujemy się zbyt wiele przez większą część książki. Skryta w za dużych męskich ubraniach, z włosami wiecznie schowanymi pod czapką. Obserwuje, prowokuje i pyskuje. Wiecznie czujna, wiecznie gotowa do ataku. Z jednej strony zachowuje się, jakby chciała się ukryć, z drugiej jakby chciała pokazać całemu światu, na co tak naprawdę ją stać. A stać ją na wiele, zwłaszcza gdy chodzi o jej rodzinę. Lojalność czy miłość? Przywiązanie czy dawno zagłuszone pragnienie? Przed Banks naprawdę trudny wybór. A każda decyzja będzie miała swoje konsekwencje.

Tylko Penelope Douglas potrafi swoimi słowami sprawić, że podnieci Was coś, co zdecydowanie nie powinno. To cecha wybitnych pisarzy i znawców ludzkiej psychiki. Ona łączy w sobie obie te rzeczy, potęgując te wrażenie i podsycając obrazy, które zaszczepiła nam w głowach. Mroczne, erotyczne wizje, o których sami z siebie pewnie nigdy byśmy nie pomyśleli, a za sprawą jej słów, nigdy o nich nie zapomnimy.

Jeśli szukacie pełnej nierozładowanego napięcia, skomplikowanej historii, w której prawda wychodzi na jaw dopiero na ostatnich stronach, to dobrze trafiliście. Penelope Douglas jest mistrzynią w rozbudzaniu wyobraźni i podsycaniu nie tylko tych erotycznych wizji, ale i różnych mrocznych scenariuszy dotyczących przeszłości bohaterów. Przeszłości, którą okrutnie wręcz nam dawkuje.

„Hideaway” różni się jednak od pierwszej części cyklu i pozostałych książek autorki. Wszystkiego jest tu więcej – więcej tajemnic, więcej mroku, więcej pragnień, których nie powinno się odczuwać. Mimo to zrobiła na mnie mniejsze wrażenie niż „Corrupt”. Jednak nie mogę powiedzieć, że nie zachęciła mnie do poznania losów pozostałych dwóch Jeźdźców, których premiery będę z utęsknieniem wypatrywać.

Katarzyna de Castellatti-Gotin