Remigiusz Mróz jest bez wątpienia najpłodniejszym i najbardziej popularnym polskim pisarzem. Cokolwiek ktoś sądzi o jego twórczości, takie są po prostu fakty. Po „Ekstradycji” postanowiłem sobie, że chwilę odpocznę od jego twórczości. Jednak nakładem wydawnictwa Filia ukazała się nowa powieść pisarza pod tytułem „Lot 202”. Zachęcony jej reklamą, postanowiłem po raz kolejny sięgnąć po książkę Mroza.

Na wstępie zaznaczę, że pochłonąłem ją dosłownie w kilka godzin. Sprzyjają temu - charakterystyczny już dla Mroza – styl powieści. Bardzo dużo miejsca zajmują w niej dialogi, które w znaczący sposób przyśpieszają akcję. Mam wrażenie, że Mróz nie sili się na skonstruowanie wyrafinowanej zagadki, którą czytelnik stara się rozwiązać razem z bohaterami książki.

Naszą uwagę pisarz przykuwa raczej dynamiczną fabułą oraz nieprawdopodobnymi zwrotami akcji, które sprawiają, że podczas lektury zadajemy sobie jedno pytanie: co będzie dalej, oraz jak to się wszystko skończy?

W Opolu policja znajduje ciało młodego chłopaka. Szybko okazuje się, że został on zamordowany
w bardzo wyrafinowany sposób. Okazuje się, że mężczyzna zaginął w Nowej Hucie kilka lat wcześniej. Podczas przeszukania mieszkania policja znajduje dowody wskazujące na to, że szykowane jest porwanie samolotu z premierem polskiego rządu na pokładzie.

Jaki związek ma ofiara z Opola z polskim premierem? Czy policja i służby zdążą rozwikłać skomplikowaną zagadkę, póki nie jest za późno? Czy będzie szansa, aby pokrzyżować plany zamachowców?

„Lot 202” to powieść, która zawiera wszystkie elementy, do których tak bardzo przyzwyczaił nas Remigiusz Mróz – szaleńcze tempo wydarzeń, niewiarygodne zwroty akcji, wreszcie zupełnie nieoczekiwane zakończenie.

Poważnym minusem dla mnie jest fakt, jeden z głównych bohaterów (policjant) jest narkomanem. Litości – czy już naprawdę wszyscy bohaterowie w każdej powieści muszą być alkoholikami, narkomanami, lekomanami? Bardzo mnie to osobiście denerwuje. Czy nie można stworzyć bohatera (obojętnie: prawnika, policjanta, prokuratora), którego jedynym „grzechem” są drożdżówki i kawa? Szkoda, że Remigiusz Mróz idzie tą – niestety modną drogą. Chyłka jest alkoholiczką, Oryński narkomanem. Niestety, w „Locie 202” mamy powtórzenie schematu, co mnie bardzo zirytowało.

Nowa powieść Mroza to po prostu rozrywka na jedno popołudnie. Nie jest to jednak książka, która – według mnie – zostanie z wami na dłużej. Sprawdzi się jednak jako dobra sensacja.

Wojciech Sobański