We „Wschodzącym Cieniu” zastajemy bohaterów przy typowych dla nich czynnościach: Mata przy kartach, Perrina przy sprzeczce z Faile, Randa pogrążonego w niespokojnych snach, a Nynaeve, Egwene i Elayne kontynuujące poszukiwania Czarnych Ajah. Ale chwile spokoju nie trwają długo. W czwartej części kultowego cyklu Roberta Jordana akcja wyraźnie przyśpiesza i nabiera głębi. Bohaterowie znów muszą się rozdzielić i udać tam, gdzie są najbardziej potrzebni. Coraz wyraźniej rysuje się osobowość każdego z nich, stają się bardziej wyraziści i świadomi swoich mocy i umiejętności. Zwłaszcza Rand i Perrin uczą się, jak brać swój los we własne ręce i uwolnić się spod wpływów Aes Sedai. Ponad 1250 stron powieści pokazuje wiele wątków, które rozwijają się równolegle i wzajemnie uzupełniają. A mimo to Jordan buduję akcję w sposób tak spójny, że nie gubimy się, a kolejne elementy układanki stopniowo wskakują na swoje miejsce.

„Wschodzący Cień” pozwala nam lepiej poznać to, co dotychczas było owiane tajemnicą: Aielów oraz ich kulturę i historię, prawa rządzące Światem Snów, plany Czarnych Ajah. Na scenę wchodzą też Atha’an Miere – Ludzie Morza, pojawiają się nowe potężne ter’angreale i nowi Przeklęci. Niejasne przepowiednie zaczynają nabierać sensu, stopniowo rozwija się też wątek miłosny. Zdecydowanie mniej jest tu jałowych rozważań a więcej działania. W rezultacie, o ile pierwsze trzy części były bez wątpienia ciekawe, o tyle od „Wschodzącego Cienia” wręcz trudno się oderwać.

W miarę jak „Koło Czasu” toczy się coraz szybciej, lektura wciąga coraz bardziej. Trudno nie angażować się w losy młodych bohaterów i bohaterek, na których barkach leżą losy świata. Czy uda im się wprowadzić do Wzorzu wiry, które pomogą im odmienić przeznaczenie? Mam nadzieję, że przekonamy się o tym w kolejnych tomach tej epickiej opowieści.

Agnieszka Kruk