Zachary Ezra Rawlins jest introwertycznym nerdem, który pisze pracę magisterską dotyczącą gier komputerowych, jednak tak naprawdę bardziej ciągnie go do książek, dlatego też jest stałym bywalcem uniwersyteckiej biblioteki. Pewnego dnia, zupełnie przypadkowo trafia na starą książkę, która zawiera trzy opowiadania, z czego jedno opowiada o pewnym wydarzeniu z jego przeszłości. Zachary, starając się zrozumieć, skąd w anonimowej książce znalazł się wycinek z jego życia, zaczyna swoje własne małe śledztwo, które doprowadza go do pewnego magicznego miejsca pełnego książek i historii, które dzięki niemu mogą znaleźć swój koniec.

„Bezgwiezdne morze” nie jest książką prostą w czytaniu. Choć styl pisania autorki jest niesamowicie piękny i lekki, trudność stanowi sama konstrukcja, która wymaga bezwzględnego skupienia i wyciszenia podczas lektury. Powieść jest podzielona na parę części (nazwane w książce księgami), gdzie każda część, oprócz „właściwej” fabuły, jest przeplatana różnymi opowieściami, które początkowo wydają się nie mieć nic wspólnego z tym, co w danym momencie przechodzi Zachary. Nie należy jednak ich ignorować, bowiem one stanowią integralną część stworzonego świata i są ważne ze względu na finał historii oraz sam jej klimat. Ten ostatni jest w tej powieści wręcz niesamowity i ciężko by mi było opisać go w paru zdaniach. Tego trzeba doświadczyć samemu, a żeby w pełni klimatu i magii zawartej w tej książce zasmakować, należy uzbroić się w skupienie i cierpliwość. Fabuła bowiem toczy się powoli, a kolejne części układanki, składającej się na historię tu zawartą, są przez autorkę odkrywane powoli, dlatego ciężko jest z początku wciągnąć się w przygodę Zacharego. Ponadto, warto też wspomnieć o tym, że książka ta jest pod względem fabularnym bardzo oryginalna, co było dla mnie miłym zaskoczeniem, bo obecnie ciężko jest znaleźć powieść, która oferowałaby coś innego w zakresie dobrze znanych motywów (tu tym motywem była powieść o książkach).

Zwracając uwagę na postacie, to są one dosyć różnorodne, choć magiczność samej fabuły trochę przyćmiewa ich charaktery. Zachary, jako główny bohater, wzbudza niemałą sympatię i myślę, że wiele osób może się z nim utożsamić. Introwertyk, który uwielbia swetry, książki, gry i muffinki. Sprawia on wrażenie przesympatycznego gościa, który żyje sobie trochę na uboczu, a wraz z rozwojem fabuły nie zmienia się za specjalnie. Inne poboczne postacie, takie jak Dorian, Mirabel czy Kustosz również są dosyć ciekawymi personami, które w sumie do końca powieści stanowią pewną zagadkę dla czytelnika, bo nie jest mu dane do końca poznać ich przeszłości, przez co stają się bardziej intrygujący i w pewien sposób magiczni. Warto tutaj też wspomnieć o tym, jak autorka zgrabnie przedstawiła wątki LGBT. Choć wątek miłosny stanowią tło całej powieści, to trzeba autorce oddać, że potraktowała go całkowicie poważnie i przede wszystkim nie sięgając po krzywdzące stereotypy o tychże związkach. Cieszę się, że w końcu mogę przeczytać powieść fantastyczną, gdzie wątek osób o orientacji nieheteronormatywnej jest przedstawiony tak, jakby był czymś zwykłym, szczególnie w świecie fantasy. Wydaje mi się, że obecnie potrzebujemy tego typu książek, które nie robią wielkiego hałasu o to, że taki wątek w ogóle się w powieści pojawia.

Mogłabym o tej książce napisać znacznie więcej pochwał, jednak musiałabym zaspoilerować całą książkę, by w pełni oddać swój zachwyt nad „Bezgwiezdnym morzem”. Jedno mogę stwierdzić z całą pewnością – ta historia jest jeszcze lepsza niż „Cyrk nocy”. Jest to powieść niesamowicie oryginalna, klimatyczna, a przede wszystkim magiczna. Choć do jej przeczytania potrzeba pełnego skupienia i cierpliwości, to zdecydowanie warto poświęcić jej trochę więcej czasu. Zdecydowanie polecam każdemu, kto lubi niebanalne i pełne klimatu powieści.

Edyta Tomaszewska