Piotr Milewski, autor i narrator, wspomina pięć lat, które przepracował w japońskiej korporacji. Książka stanowi niezwykle interesujący opis z jednej strony japońskiej kultury pracy, z drugiej – zderzenia odmiennych mentalności. Opis z okładki – „jak zatrudnia się, pracuje i odchodzi z firmy w Japonii” – w pełni oddaje treść. Wraz z narratorem przechodzimy proces rekrutacji, a następnie wdrażania, swoistego „wychowywania” pracownika. Firma jest zbudowana na wzór rodziny – i tak samo traktowana przez pracowników, ponieważ gwarantuje dożywotnie (nie tylko do emerytury) zatrudnienie. Autor obrazowo opisuje Dyrektora, który podwładnych traktował jak dzieci, na które czasem trzeba nakrzyczeć, żeby się czegoś nauczyły. Przez taką postawę przełożonych wszyscy pracownicy stojący w hierarchii niżej zachowują się właśnie jak strofowane potomstwo. Przejmująca jest scena, w której Dyrektor w obecności wszystkich krzyczy na Kierownika biura, zarzucając mu opieszałość, nieudolność w zarządzaniu i niekompetencję. Pracownikowi z kilkunastoletnim stażem pracy… W polskich warunkach nie do pojęcia. Wiele w książce podobnych sytuacji, na które zgrzyta się zębami albo z niedowierzaniem wysoko unosi brwi.

Milewski pisze w dobrym reportażowym stylu. Dzięki temu tekst jest maksymalnie nasycony, gęsty. Nie rozciąga niepotrzebnie opisów, swoje refleksje często streszcza jednym zdaniem. Charakterystykę bohaterów (rzeczywistych przecież osób) ogranicza do przedstawienia ich wypowiedzi i zachowania, nie dopisuje na siłę motywacji. Przez to zyskuje wrażenie autentyczności. Czyta się szybko, choć chciałoby się tę przyjemność maksymalnie przedłużyć. Mentalność Japończyków (tu w odniesieniu do pracy) jest tak fascynująca, że ma się ochotę czytać o nich bez końca.

Jednym zdaniem: polecam każdemu, kto choć trochę interesuje się Japonią. „Planeta K”. pozwala przenieść się na tę egzotyczną wyspę totalnie, ale bez wychodzenia z domu.

Ewa Jemioł