Poprzednia sprawa nie skończyła się dla Bilskiego najlepiej – zarówno zawodowo, jak i w życiu osobistym następuje u niego regres. Prokurator ląduje w Kartuzach, co jest oczywistą degradacją. Za to Ania rozpoczyna karierę w Sopocie. Prowadzone przez nich śledztwa na pierwszy rzut nie wydają się powiązane, ale w obu przypadkach chodzi o zaginione dzieci. Dodatkowo podczas przesłuchań świadków wychodzi na jaw tajemnicze zniknięcie chłopca – wydarzenie sprzed lat. Intuicja podpowiada doświadczonemu Bilskiemu, że wszystko to łączy się ze sobą, ale przestępca jest kuty na cztery nogi – bawi się z prokuratorem i policją w kotka i myszkę, sprytnie myli tropy, wydaje się po prostu nieuchwytny.

Nie zapominajmy jednak o ważnej, a może i najważniejszej bohaterce książki – matce zaginionego Piotrusia, pisarce, Julii Sarman. Postać ta jest bardzo rozbudowana. Dowiadujemy się wiele o jej przeszłości, o relacjach panujących w jej rodzinie, o jej szkolnych perypetiach. I tutaj kolejny plus dla Małgorzaty O. Sobczak za bardzo dobre ukazanie tego, jak dzieciństwo i okres nastoletni mogą determinować nasze dorosłe życie. Świetnie też autorka rysuje problem fanatyzmu religijnego i jego szkodliwych skutków.

Interesującym wątkiem w powieści jest także problem pedofilii. Jest to wszakże jedno z najohydniejszych przestępstw. Docenić należy, że Sobczak nie ucieka się tutaj do banałów. Nie idzie po linii najmniejszego oporu, lecz stawia na nieoczywistość. Nie można też zapomnieć, że autorka trafnie wskazuje, iż często nie tylko sam pedofil jest winien, lecz również ci, którzy – z różnych powodów – nie chcą dostrzegać cudzej krzywdy, nie chcą widzieć ani wiedzieć, a niektórzy nawet pamiętać.

Krótko mówiąc, książkę tę czyta się znakomicie. Jest to jedna z tych pozycji, które musiałam doczytać do końca kosztem zaśnięcia o przyzwoitej porze. I było warto! M.O. Sobczak błyskotliwie kreuje postacie, nie zapominając o psychologicznych uzasadnieniach czy uwarunkowaniach społecznych. Opisy w „Czerni” są nienachalne, zaciekawiają, faktycznie wnoszą coś do świata przedstawionego. Dzięki lekturze tej powieści możemy ponadto uszczknąć troszkę z kaszubskiego folkloru, który ogółowi Polaków nie jest chyba zbyt znany. Bardzo spodobało mi się też, że autorka podaje źródła, z których korzystała – niby nic zwykłego, ale wielu pisarzy o tym „zapomina”.
Z uwagi na niektóre drastyczne szczegóły, które pojawiają się w związku z opisanymi przestępstwami, muszę jednak zaznaczyć, że to książka raczej dla dorosłych czytelników. Przeczytanie pierwszej części „Kolorów zła” nie jest niezbędne przed lekturą tomu drugiego, ale może być pomocne w zrozumieniu niektórych sytuacji.

Mam wielką nadzieję, że Małgorzata Oliwia Sobczak będzie pisać przez długie lata. Na pewno zajrzę do jej kolejnych publikacji, do czego zachęcam także was!

Aleksandra Dolęga