Jak wiadomo ze wcześniejszych części, główna bohaterka podkochiwała się w Romero, odkąd pierwszy raz zjawił się w ich domu. Była wtedy tylko młodą dziewczynką przebraną za kobietę, więc nic dziwnego, że młody członek Famiglii nie zwracał na nią uwagi, ignorując romantyczne aluzje i zalotne spojrzenia. Nawet gdyby wek nie był przeszkodą, to Liliana była córką consigliere chicagowskiego oddziału, a Romero zwykłym żołnierzem nowojorskiej mafii. Ich relacja nie mogła wyjść poza ramy obowiązku.

Jednak jak to bywa w książkach romantycznych po kilku latach, w których miały miejsce wydarzenia z poprzednich części, Liliana bardzo wydoroślała i stała się kobietą, na którą ciężko było nie zwracać uwagi, nawet zwykłemu żołnierzowi Famiglii.

Pierwsza część książki ma bardziej charakter retrospekcji tego, co działo się z główną bohaterką podczas wydarzeń mających miejsce we wcześniejszych częściach. Możemy więc przekonać się, o czym myślała Liliana, siadając Romero na kolanach (pierwsza część), co nią kierowało, gdy zeszła do piwnicy z Gianną (trzecia część) i jakie były są jej odczucia względem poszczególnych członków rodziny i ich partnerów.

Dopiero po pewnym czasie pojawia się zalążek nowej fabuły, która opiera się na chorobie matki głównej bohaterki. Liliana, mimo wcześniejszej animozji do niej i podejmowanych przez nią decyzji, pielęgnuje i wspiera matkę w jej ostatnich chwilach życia. Obie kobiety bardzo się do siebie zbliżają, a najmłodsza z sióstr Suderi pod wpływem zwierzeń swojej ciężko chorej matki podejmuję decyzję, by nic nigdy nie stanęło na jej drodze do szczęścia. Śmierć rodzica jest więc głównym motorem zmian zachodzących w głównej bohaterce, która uświadamia sobie, że nie chce skończyć w małżeństwie z kimś, kogo nie obchodzi i nie kocha.

Fabuła nabiera trochę tępa po śmierci matki, gdy Liliana zostaje ściągnięta na wakacje do Nowego Jorku. Podczas jej pobytu w nadmorskiej posiadłości Luki dochodzi do zacieśnienia relacji między nią a Romero, który mimo wyraźnego zakazu swojego Capo postanawia w tajemnicy spotykać się młodą Suderi.

Opisów wspaniałego ciała Romero nie ma końca, podobnie jak wyrzutów sumienia głównego zainteresowanego i wszechobecnej niepewności bohaterki, która sama nie wie, czy ten związek na rację bytu, czy jednak nie. Mimo że Liliana wszem i wobec informuje o swojej dorosłości, to po zajrzeniu do jej głowy uwidacznia się niedojrzałość, brak logicznego myślenia i naiwność, z których składa się cała bohaterka. Zdecydowanie najbardziej przezroczysta postać kobieca w całej serii.

Kreacja Romero również nie powala na kolana. Brakuje mu przede wszystkim inteligencji, bez której dla mnie stał się zlepkiem ładnie wyrzeźbionych mięśni. Jako doświadczony członek mafii powinien lepiej rozwiązać pewne sytuacje mające miejsce na zaaranżowanym weselu Liliany. Czytając ułożony przez nich plan, rwałam sobie włosy z głowy z powodu naiwności ich poczynań. Mentalny wiek obojga na bank nie mógł przekroczyć 20 lat. Ich zero jedynkowy tok myślenia i dziecięca nieporadność sprawiły, że zdecydowanie jest to najgorsza książka z całej serii.

Ciężko mi nawet znaleźć jakiś jej pozytywny aspekt, bo wszystko zostało przyćmione przez lichy wątek mafijny (do czego już w sumie przywykłam w tej serii) i kiepski romans między słabo nakreślonymi, przezroczystymi postaciami. Dawno nie czytałam tak słabej książki.

Karolina Wierna