Z federalnego więzienia ucieka jeden z najniebezpieczniejszego zabójców, z jakimi przyszło się zmierzyć służbom. Mowa o Lucianie Folterze, geniuszu zbrodni, który swoim czynami zmroził nawet ludzi o najmocniejszych nerwach. Przesiąknięty zemstą, zaprasza do swojej krwawej gry dawnego przyjaciela, który nie skorzystał z okazji, gdy miał szansę. Robert Hunter zostaje wciągnięty w perfidną i wyrafinowaną rozgrywkę, w której pionkami są ludzkie życia. I choć wszystkie służby są w to zaangażowane, to tylko nasz bohater ma szansę odkryć, co kryje się w głębinach umysłu Luciana. Ale czy to wystarczy? A może rozszyfrowywanie najbardziej utalentowanego psychopaty na ziemi sprawi, że Robert zostanie pokonany? Sami przyznacie, zapowiada się ciekawie.

Chris Carter był psychologiem kryminalny i to doświadczenie widać w jego powieściach. Przyzwyczaił swoich czytelników do pewnego schematu, podnosząc poprzeczkę dość wysoko. Napięta akcja, okraszona dość brutalnymi opisami zbrodni, ubarwiona psychologicznymi rozgrywkami, powoduje u czytelnika przyśpieszone bicie serca. Zapadamy się w słowo pisane, odwracając wzrok przy opisach bestialstwa, by chwilę potem nerwowo przygryzać wargę i czekać na finał. Tym razem autor postanowił czytelnikowi zaserwować trochę leku na uspokojenie. W „Polowaniu na zło” nie znajdziemy dużo krwawych szczegółów, bardziej wciągnięci zostaniemy w psychologiczną bitwę dwóch umysłów. A uwierzcie, potrafi ona mocniej ranić niż miecz samurajski, choć przyznam szczerze, że w tym przypadku jest chyba troszkę stępiony.

„Polowanie na zło” po raz dziesiąty zabiera nas do Los Angeles i tak jak nie mogłam się doczekać kolejnego spotkania z Robertem Hunterem, tak po przeczytaniu ostatniej strony owej pozycji poczułam pewien niedosyt. Krótkie rozdziały, w miarę napięta akcja i jej zwroty sprawiają, że książkę ciężko odłożyć. Czyta się ją szybko, a wciągnięci w ową psychologiczną jatkę zapominamy o mijającym czasie, ale… No właśnie jest to ale, które sprawia, że owa pozycja staje się jedną ze słabszych w serii i choć dalej warta jest polecenia, to jednak myślę, że lepiej sięgnąć po wcześniejsze lektury, jeśli oczywiście ich nie czytaliście, bądź chcecie zakochać się w autorze.

Warto tu także dodać, że najnowsza powieść Cartera jest mocno powiązana z szóstym tomem „Geniusz zła”, w którym to losy bohaterów mocno się stykają. Tak, więc jeśli już posiadacie „Polowania na zło”, to polecam jednak poszukać też wcześniejszej części, by wiedzieć coś więcej na temat owego zła. Co prawda możecie „Polowanie na zło” bez problemu czytać nie znając szóstego tomu, czy też poprzednich książek, bo autor dobrze wprowadza czytelnika w wykreowany przez siebie mroczny świat, ale moim zdaniem możecie dużo stracić.

Chris Carter ponownie oddał w ręce czytelników książkę, która pobudza i przyśpiesza tętno. Sprawia, że wsiadamy do kolejki górskiej, w której nie ma pasów bezpieczeństwa. I choć jak wspomniałam, owe tory skrzypią, to jednak warto. Dla miłośników autora pozycja obowiązkowa, a jak nie będziecie zbyt dużo oczekiwać, to sprawi Wam ona dużo wybuchowej przyjemności.

Agnieszka Zwolska -Szydłowska