„Szczypta magii” Michelle Harrison jest jedną z tych książek, która ma w sobie coś z klasyki literatury dziecięcej. Mamy tu przecież silne, buntownicze kobiece postaci i tajemnicę do rozwikłania. Powieść wydaje się, więc idealną lekturą dla miłośników historii o sympatycznych czarownicach. Ponadto siostry Wspaczne to dowód na to, że bohaterki powieści fantastycznych nie muszą być sztampowe. Betty, Fliss i Charlie to prawdopodobnie jedne z najbardziej czarujących i dających się polubić postaci literackich. Moje serce zdobyła miłośniczka zwierząt i wiecznie głodna sześcioletnia Charlie. Książka Harris obfituje także w innych bardzo dobrze napisanych bohaterów – surową, ale kochającą babkę, która prowadzi tawernę „Kieszeń kłusownika”, nieco zwariowanego Palczastego czy na początku niejednoznacznego moralnie Coltona. Co ważne nie są to postaci schematyczne, wszyscy mają określony charakter i doświadczenia, które tłumaczą ich czasami niejednoznaczne moralnie decyzje. Mieszkańcy Wronoskału nie są święci, ale na pewno wielu z nich zasługuje na wysłuchanie i zrozumienie. To zresztą jedna z ważniejszych lekcji subtelnie przekazanych w tej książce.

„Szczypta magii” poza świetnymi bohaterami może pochwalić się też naprawdę interesującą fabułą i to przedstawioną z kilku perspektyw. Oddaje się głos również tym, których zazwyczaj z góry źle się osądza. Zaskakuje także złożoność narracji – w niesamowity sposób splatają się ze sobą dwie z pozoru odległe opowieści. Warto też zaznaczyć, że powieść właściwie się pochłania, tak wiele się w niej dzieje. To chyba dobre potwierdzenie tego, jak ciekawie pisze Michelle Harrison.

Nie bez znaczenia jest też wersja graficzna „Szczypty magii”. Już od jakiegoś czasu z radością śledzę wydania książek dla dzieci. Wydawnictwo Literackie stawia na baśniowe fabuły i moim zdaniem, to bardzo dobra decyzja. Należy też docenić dbałość o szczegóły w opracowaniu polskiej okładki. Nie ukrywam, że z przyjemnością w tym wypadku oceniam książkę po okładce – tak kolorowa, przyciągająca uwagę, zasługuje na uznanie. Bardzo miło patrzy się na „Szczyptę magii” na półce.

Powieść Michelle Harrison to świetny przykład na to, że literatura dziecięca może korzystać ze sprawdzonych wzorców, jednocześnie dodawać bardziej skomplikowane wątki
i silne kobiece postaci, i wciąż być piękną baśnią o odwadze do mierzenia się z przeszłością i wyborze własnej drogi w życiu. Ostatecznie „Szczypta magii” to też idealna lektura, żeby nie zapomnieć o różnych rodzajach magii. Czasami, żeby jej doświadczyć, trzeba wywrócić coś na lewą stronę albo… po prostu otworzyć książkę.

Anna Cybulska