Munroe zaczyna każdy rozdział swojej nowej książki od postawienia bardzo prostego pytania: „jak?”. Pytania te można podzielić na bardzo życiowe (jak skoczyć naprawdę wysoko, jak naładować telefon), pozornie oczywiste (jak grać w berka, jak słuchać muzyki) i zupełnie abstrakcyjne (jak zbudować fosę wypełnioną lawą, jak zasilić dom energią elektryczną na Marsie). Niezależnie od tego, jak proste wydaje się pytanie, możemy się spodziewać zupełnie absurdalnej – a jednocześnie w pełni naukowej! – odpowiedzi. I tak dowiadujemy się na przykład, że żeby skakać wyżej wystarczy tylko wykorzystać prąd strumieniowy nocy polarnej, najlepiej w kostiumie w kształcie szybowca. Oraz że próba odparowania wody z rzeki prawdopodobnie skończy się powstaniem jeziora lawy. Randall Munroe zadziwia nas rozważaniami nad użyciem motyli do przesyłania danych i nad związkiem między futbolem, końmi a „Władcą Pierścieni”. Im bardziej abstrakcyjne rozwiązanie, tym więcej radości daje zarówno autorowi, jak i czytelnikom.

„How to. Jak?” to bez wątpienia bardzo kiepski poradnik, i całe szczęście, bo poradników mamy w ostatnim czasie pod dostatkiem. Ta lektura ma być z założenia bardziej rozrywkowa niż użyteczna, ma uczyć kreatywnego myślenia i pod pozorem absurdu pokazywać nam coś, na co do tej pory zupełnie nie zwracaliśmy uwagi, jak choćby astronomiczne ceny wody butelkowanej czy długotrwałe skutki prób jądrowych. Munroe porusza szeroki wachlarz tematów z wielu dziedzin, od fizyki, przez muzykę, elektronikę, pogodę, socjologię, aż po sport. I mimo zabawnej formy i komiksowych rysunków jest w stanie przekazać nam więcej wiedzy niż niejeden podręcznik, przy tym w o wiele bardziej przystępny sposób. Na pewno trzeba podejść do tej książki z odpowiednim nastawieniem, z dużą dozą dystansu i z otwartością na nowe pomysły. Teoretyczne rozważania na temat fizyki chwilami mogą być nieco nużące, ale lekki styl i duże poczucie humoru autora w pełni to rekompensują. „How to. Jak?” doskonale łączy naukę z rozrywką, ucząc zarówno naukowych faktów, jak i nieszablonowego myślenia.

Agnieszka Kruk