Niezwykle intrygujący jest już sam koncept wyjściowy. Bo przyznajcie sami, odkrycie masowego grobu na walijskiej farmie, gdzie znajduje się sto pięćdziesiąt ciał, może przyprawić o dreszcze i słusznie prowokować pytanie: co się właściwie stało? Przyczyną śmierci podobno było zatrucie – ofiarami zaś członkowie sekty, którzy opętani chorymi ideami, dali zaprowadzić się do bram zaświatów… Masowe samobójstwo? To oficjalne stanowisko miejscowej policji. Przecież liczą się fakty. Jednak Alex Marwood podpowiada nam nieco inne rozwiązania. Możliwości jest więcej, tak jak śmierć nie musi być ostateczna. Co to właściwie znaczy?

Brytyjska autorka, która swego czasu przedstawiła nam „Dziewczyny, które zabiły Chloe”, a także „Zabójcę z sąsiedztwa”, postanowiła zbadać obszar kształtowania się ekstremalnych emocji człowieka. W jaki sposób radzić sobie z traumą? Na czym polega zaufanie? Czy więzy krwi są silniejsze niż skrywane lęki? Między innymi na takie pytania będzie musiała odpowiedzieć sobie Roma, dwudziestodwuletnia dziewczyna, która jest jedną z nielicznych ocalałych ze wspólnoty fanatyków. Cena, jaką będzie musiała zapłacić za dalsze życie, pozostaje jednak niezwykle wygórowana. Zwłaszcza że młoda kobieta musi chronić nie tylko siebie, ale również swoje nienarodzone dziecko.

Alex Marwood z niezwykłym wyczuciem podkreśla emocjonalne stany bohaterki, wykazując się przy tym – jako autorka – wyjątkową formą empatii, zrozumienia, ale również zainteresowaniem. Nic zresztą dziwnego, bo i sama bohaterka jest skonstruowana w więcej niż ciekawy sposób. Dziewczyna musi nauczyć się żyć w absolutnie nieznanej rzeczywistości, jako że do sekty trafiła wraz z matką, będąc maleńkim dzieckiem. Roma – specjalizująca się w zielarstwie – zostanie niejako zmuszona do tego, aby wyplenić zło, którego korzenie sięgają wyjątkowo głęboko. Tępienie trujących roślin należało do jej zadań, gdy należała do wspólnoty. Ale jest też jej zadaniem w nowym świecie. Ekstremalnie trudnym.

„Zatruty ogród” to kolejny dowód na to, że Marwood może uchodzić za mistrzynię gatunku utrzymanego w konwencji thrillerów psychologicznych. Świetnie napisana powieść, prowadzona w nieśpiesznym tempie, za to ujęta w eleganckim stylu, sprawdza się jako intrygująca zagadka. Literacka rozrywka. Ale również jako wyjątkowy obraz zamkniętej społeczności, radzenia sobie z demonami przeszłości, wreszcie refleksja nad tym, jak wielką rolę we współczesności odgrywa manipulacja. Marwood potrafi prowokować.

Marcin Waincetel