Idąc do college'u Kennedy ustanowiła trzy złote zasady, których naprawdę zamierzała się trzymać. Żadnych gorących facetów, żadnych dramatów i zero wracania do przeszłości. Choć miała szczere chęci i silną wolę, a postanowienia były jasne i proste, udało jej się złamać wszystkie trzy zasady już pierwszego dnia. Wiedziała, że poległa w momencie, gdy Shay Coleman wszedł do sali.

Niedorzeczny projekt grupowy i wspólna praca nad nim nie mogły przynieść niczego dobrego. On nie mógł jej dać niczego dobrego. Tylko kolejne złośliwe spojrzenia owocujące w jeszcze bardziej złośliwe plotki. Nie mogła znów do tego dopuścić, chciała na zawsze zapomnieć o tym, co spotkało ją w liceum. Życie w cieniu dwóch starszych, popularnych braci było luksusem. Do czasu, aż nie opuścili szkoły. Ostatni rok był dla Kennedy istnym koszmarem. Dowiedziała się, że przyjaciele potrafią szybko znikać, popularność odchodzi w zapomnienie, a jedyne co zostaje to tylko zazdrość, uszczypliwości i pogarda.

To dlatego jest tak arogancka, złośliwa i zadziorna, momentami wręcz opryskliwa. Miała też swoje dobre cechy, ale nie pozwalała by wychodziły na pierwszy plan. Złe doświadczenia zaowocowały irracjonalnym lękiem przed zranieniem. Nasza bohaterka obsesyjnie nie chce dać się wykorzystać. Nikomu. W żaden sposób. Wszędzie węszy podstęp, nawet przy niewinnej prośbie o podwózkę.

Choć zrozumienie postępowania Kennedy to nie lada wyczyn, akcja tej książki kreowana jest w ten sposób, że bez względu na wszystko będziecie ją szczerze wspierać. A jeszcze chętniej wesprzecie Shaya w nierównej walce o jej względy. Jeśli potrzebujecie słodkiej historii, przy której powzdychacie do idealnego wręcz bohatera, to „Hate to love you” idealnie się w tej roli sprawdzi, jeśli nie – narazicie się na niezłą zgagę z nadmiaru słodyczy.

„Kiedy widzę, jak cierpisz, mam ochotę zetrzeć twoje cierpienie. Kiedy w siebie wątpisz, chciałbym wygłosić najlepszą mowę motywacyjną w historii. Gdy płaczesz, pragnę, żebyś się uśmiechała. A kiedy się śmiejesz, chciałbym, abyś się śmiała jeszcze bardziej (...)” (str 350).

Shay to typ bohatera w lśniącej zbroi. Bez skazy, z nieskazitelnymi motywami. Aż nazbyt idealny. To chłopak wspierający swoją dziewczynę nawet w najgorszych momentach. Zawsze mówi to, co trzeba, jest politycznie poprawny, zabawny, przystojny, umięśniony, oddany, słodki, czuły, wrażliwy, inteligenty... aż mdły. Zdawać by się mogło, że z rozdziału na rozdział traci własną osobowość, by finalnie stać się chodzącym ideałem.

Mamy więc niechętną JĄ, przystojnego JEGO i projekt grupowy, który staje się pretekstem do nawiązania relacji. To zadziwiające, że z tak oklepanego pomysłu wyszła całkiem zjadliwa książka. A przynajmniej tak do połowy, bo potem autorka lekko przesadziła ze słodyczą. Bez problemu strawią to tylko nieuleczalne romantyczki.

Znacie to uczucie, gdy książka nie kończy się w oczekiwanym momencie? Idealny moment na finisz pojawia się dobre sto stron przed końcem, a może i wcześniej, ale akcja ciągnie się dalej. Czytelnikowi zostaje tylko dziwne napięcie spowodowane niewiedzą, co zaraz nastąpi. Taki zabieg miewa różne skutki, w tym wypadku chyba lepiej by było, gdyby Tijan skończyła tę historię nieco wcześniej.

Autorka dobrała złe proporcje zarówno jeśli chodzi o długość, jak i o motyw hate-love, który został przyćmiony bezwzględnym oddaniem bohatera. „Hate to love you” to książka pełna sprzeczności – będzie Was fascynować i nudzić, pociągać i odrzucać, rozgrzewać i przyprawiać o niesmak. Znajdziecie w niej sceny słodkie, jak i piekielnie gorące. Słowne przepychanki i kwieciste deklaracje uczuć. A oprócz tego wszystkiego całkiem sporo trudnych spraw do przemyślenia.

Ta książka dotyka naprawdę ważnych kwestii: napiętnowania seksualnego, podwójnych standardów, kultury gwałtu, aborcji, napaści, niesprawiedliwości, przypinania łatek, niemożliwości obrony i pogodzenia się z byciem ofiarą. Tematów, o których w książkach nie mówi się zbyt często lub które zazwyczaj przedstawione są bardzo pobieżnie, by nikogo nie urazić. Tutaj nie ma taryfy ulgowej. Tijan zostawia czytelnika z krótkimi, ale jakże obrazowymi stwierdzeniami, które mają przerazić i wstrząsnąć, a potem skłonić do przemyśleń, jak ta mała refleksja na temat odurzenia i wykorzystania nieświadomej dziewczyny: „Zostałam tam i wyobrażałam sobie, że nie mogę unieść rąk” (str. 84).

W tej książce naprawdę dużo się dzieje. Jest też wiele postaci pobocznych, przez co na początku trudno się połapać, ko jest kim. Jednak każda z nich ma coś ważnego do powiedzenia, ma swoją rolę do odegrania. Choć niektóre z postaci zostały potraktowane po macoszemu, a inne wprowadzone jakby na siłę, ich los potrafi zainteresować równie mocno, co historia głównej pary. W ten sposób autorka zostawiła sobie wiele otwartych furtek na ewentualne kolejne tomy.

Z tak często używanego przepisu na młodzieżowe romansidło rzadko kiedy wychodzi arcydzieło. Tu też nie do końca wszystko się udało. Niemniej, należałoby docenić warsztat autorki i chęć mówienia o wielkich sprawach. A tego w książkach młodzieżowych naprawdę nigdy dość.

Katarzyna Kłosowska