Jeśli niektórych ludzi zaniepokoiła myśl o chłopcu sypiącym kwiaty, to co by powiedzieli na widok chłopca w sukience? Jak zareagowaliby na dziecko, które nie identyfikuje się ze swoją biologiczną płcią? Jedno nie ulega wątpliwości – wychowywanie transpłciowego potomka wiąże się z mnóstwem zmartwień, a ich główne źródło stanowi nietolerancyjne społeczeństwo, zawsze gotowe okazać pogardę wobec odmienności. Przekonują się o tym bohaterowie powieści „Tak to już jest” autorstwa Laurie Frankel.

Marzenie Rosie o posiadaniu córki spełnia się w całkiem nieoczekiwany sposób. Pewnego dnia Claude – najmłodszy z jej pięciu synów – oznajmia, że kiedy dorośnie, chce być dziewczynką. Do szkoły zabiera damską torebkę, marzy o posiadaniu długich włosów, biżuterii i sukienek, wybiera sobie nowe imię. Zarówno Rosie, jak i jej mąż Penn w pełni akceptują swoje dziecko, wspierają każdą jego decyzję, nie próbują go zmieniać. Ale czy inni ludzie będą równie otwarci?

Tak to już jest” to piękna, ciepła opowieść, pełna niespodzianek i okazji do wzruszeń. Śledzimy losy wspaniałej rodziny, która staje przed niezwykłym wyzwaniem. Frankel wiarygodnie przedstawia rozterki towarzyszące rodzicom Claude'a, odmalowuje skomplikowane uczucia, jakie wywołuje w nich jego przemiana (wie, co pisze – w końcu sama jest matką transseksualnego dziecka), sporo uwagi poświęca również reakcjom jego braci. Bywa smutno i strasznie, ale są też fragmenty, które rozgrzewają serce i budzą optymizm. Do warsztatu autorki trudno mieć zastrzeżenia, co w połączeniu z ciekawą fabułą i cudownym przesłaniem, sprawia, że czas spędzany na lekturze upływa w zaskakująco szybkim tempie.

Rodzice transpłciowych pociech mogą odnaleźć w powieści Laurie Frankel cenne wskazówki, ale grono czytelników tej książki powinno być znacznie szersze. „Tak to już jest” to nie tylko ważna lekcja szacunku wobec odmienności, ale też świetnie opowiedziana historia o stereotypach, niepotrzebnych ograniczeniach, które sobie narzucamy w obawie przed krytyką. O tym, że w każdym z nas jest coś „nienormalnego”. I dobrze, bo w przeciwnym razie świat byłby potwornie nudnym miejscem.

Małgorzata Pawlak