„Niebezpieczna gra” to pierwsza powieść Emilii Wituszyńskiej, która ukazała się drukiem. Została ona wydana przez Wydawnictwo Kobiece. Nieco ponad trzysta stron tekstu pochłonąłem dosłownie w kilka godzin. Książka – choć momentami mocno irytująca – bardzo mnie wciągnęła i jak najszybciej chciałem poznać zakończenie całej historii. Nie znaczy to jednak, że nie mam pod jej adresem kilku uwag.

Ale po kolei. Główną bohaterką powieści jest warszawska policjantka Weronika Kardasz. Tak jak możecie się domyśleć, ma ona spore problemy w prywatnym życiu. Nieco ponad rok temu podczas akcji zginął jej przyjaciel, także policjant. Od tamtej pory kobieta popadła w depresję i – jakżeby inaczej – w alkoholizm. Po powrocie z komendy każdego dnia wypija kilka piw i zasypia w fotelu. Prawie nie je, nie sprząta, nie dba o siebie. Alkohol i papierosy – z tego od roku składa się głównie Weronika Kardasz. Mimo to jej szef nadal darzy ją zaufaniem i uważa za jednego z najlepszych swoich ludzi.

Pewnego dnia na Wilanowie zostaje zamordowany kandydat na premiera. Jedynym potencjalnym świadkiem jest znany aktor. Ponieważ domaga się on policyjnej ochrony, zostaje mu przydzielona Weronika. Właśnie w tym momencie kryminał zamiera na dobre kilkadziesiąt stron, a czytelnik otrzymuje coś w rodzaju „Greya”. Przemysław i Weronika nie znoszą się, ciągle sobie dogryzają, a my i tak czekamy, kiedy przestaną udawać wzajemną wrogość i pójdą w końcu ze sobą do łóżka, co też się dzieje.

Wtedy niejako wracamy do przerwanego wątku kryminalnego, który z czasem przybiera zupełnie nieoczekiwany kształt. W finale zaś autorka poszła na całość, racząc nas rozwiązaniem w iście amerykańskim stylu.

„Niebezpieczna gra” to powieść, którą czyta się niezwykle szybko z kilku powodów. Po prostu chciałem jak najszybciej poznać zakończenie całej historii (chociaż wydaje się ona zupełnie nieprawdopodobna) i przekonać się, czy aktor i policjantka zostaną parą (chociaż oczywiście domyślałem się ich losów). Szybkiej lekturze sprzyja też zupełnie niewyszukany język i styl autorki. Tak, ta książka z całą pewnością nie jest arcydziełem literackim. Niektóre dialogi są prostackie, wulgarne i zwyczajnie głupie. Szyk wielu zdań woła o pomstę do nieba i wywoła nieprzyjemny grymas na twarzy każdego miłośnika ojczystej mowy. Zupełnie nie rozumiem też, dlaczego autorka nazywa Rzeszów „nieoficjalną stolicą Podkarpacia”. Wszak istnieje województwo podkarpackie, którego stolicą (i to jak najbardziej oficjalną) jest właśnie Rzeszów. Czy może mi to ktoś wyjaśnić? Niektóre wątki autorka zupełnie pominęła, przez co cała historia jest jeszcze mniej realna. Wspomnę, że w książce w ogóle nie ma mowy o polityce, chociaż całe śledztwo dotyczy zamordowanego „kandydata na premiera”. Nawiasem mówiąc, określenie to jest niezbyt trafne w kontekście polskiego porządku politycznego. W sensie ścisłym bowiem przed wyborami parlamentarnymi w Polsce po prostu nie ma takiej osoby. Zostaje ona zaprezentowana prezydentowi dopiero przez ugrupowanie, które wygra wybory.

Teraz być może najdziwniejsza rzecz w całej mojej recenzji: książka dostaje ode mnie siedem gwiazdek. Tak, tak, to nie pomyłka. Dlaczego? Po prostu tę książkę – mimo jej wielu wad – dobrze mi się czytało. Rozumiem też, że autorka pisała ją przede wszystkim, aby dostarczyć czytelnikowi rozrywki – i to jej się udało. „Niebezpieczna gra” nie pretenduje do miana literatury pięknej, ba!, nie jest nawet wyszukanym kryminałem. Jest jednak książką, która pozwoliła mi na chwilę zapomnieć o wszystkim i którą po prostu dobrze się czyta. Wybaczam więc autorce zarówno powielone schematy (szczególnie w kreacji głównej bohaterki), jak i język i styl powieści. Chociaż nie, wulgaryzmów w epilogu nie wybaczam.

Nie pozostaje mi nic innego, jak zaproponować wam lekturę tej książki. Być może trochę was ona zirytuje, ale dostarczy też solidnej rozrywki.

Wojciech Sobański