„Porozmawiajmy o pierwszej miłości” ma jednak tak piękną okładkę, że miałam problemy z zachowaniem wobec niej swojej dawnej obojętności. Cukierkowe kolory i łapacz snów z całą masą wirujących piórek sprawiły, że zatrzymałam wzrok i zaczęłam czytać. Osiem autorek opowiada o pierwszej miłości, a wśród nich jedyne znane mi nazwisko Katarzyny Bereniki Miszczuk, autorki „Kwiatu paproci”. Przyznam się od razu, że to ze względu na nią postanowiłam przeczytać tę książkę. Okazało się przy tym, że tendencyjność mojego dotychczasowego myślenia była nie w porządku, bo to wcale nie jest książka łatwa do przewidzenia ani banalna. Jestem bardzo mile zaskoczona i chyba od teraz stanę się ostrożniejsza w wydawaniu tak negatywnych osądów o książkach traktujących o miłości.

Opowiadania te napisane zostały zupełnie różnymi stylami. Każda autorka prezentuje tutaj próbkę swojej twórczości z zachowaniem swoich charakterystycznych cech i sposobów budowania akcji. Każda próbuje opowiedzieć o pewnej mistycznej tajemnicy, która kryje się pod hasłem „pierwsza miłość”. Czasem bohaterami stają się nastolatkowie z domu dziecka, innym razem studenci, osoby niepełnosprawne, chorujące na bardzo poważne schorzenia albo zmagające się z zespołem Aspergera. Czasami miłość, jaka się między dwojgiem ludzi pojawia, jest czysta i nieskazitelna, ale bywa i tak, że okazuje się niespełniona, pogmatwana i zwyczajnie trudna. Przeżycia bohaterów tych opowiadań są tak różne, że rzeczywiście ciężko jest się przy lekturze „Porozmawiajmy o pierwszej miłości” nudzić. Czytamy z przyjemnością, odkrywając kolejne zawiłe ścieżki ludzkich losów, a nasza ciekawość nie słabnie.

Osiem różnych miłości, każda pierwsza w życiu bohaterów. Czytając o ich pragnieniach, zawodach czy decyzjach, trudno jest nie wrócić pamięcią do swoich wspomnień z tego pierwszego związku. Czytamy i porównujemy do samych siebie. Ja nie powracałam do tych wspomnień od lat. Były zagrzebane pod stertą spraw aktualniejszych – dom, praca, dzieci, mąż, książki, które czekają na przeczytanie. Teraz z uśmiechem powędrowałam w przeszłość, kiedy życie było takie proste, a ja patrzyłam na nie przez różowe okulary zakochanej osoby. To były jednak piękne, choć przyznaję, bardzo niepoważne czasy, których uświadomienie sobie dało mi szansę zatrzymać się na chwilę i przyjrzeć własnej osobie z nieco innej perspektywy. Pozwoliło mi to docenić znaczenie teraźniejszości jako efektu wszystkich dawnych decyzji.

„Porozmawiajmy o pierwszej miłości” to książka niezwykle przyjemna w odbiorze, w której możemy się zanurzyć aż po czubek głowy bez ryzyka, że coś złego nam się stanie. Możemy płynąć z nurtem, tak jak z nim płyną bohaterowie, możemy czerpać radość i cieszyć się ich szczęściem, zastanawiać się, marszcząc czoło, kiedy oni się wahają, i irytować, kiedy ktoś ich zawodzi. Czeka tu na nas sporo emocji, które działają bardzo odświeżająco i koją znużenie obowiązkami oraz rutyną codzienności.

Izabela Straszewska

* Cytat ze wstępu do omawianej książki.