„Magia niszczy” od samego początku trzyma w napięciu. Kate zostaje bez Currana, który musi wyjechać w interesach. W tym czasie sprawuje funkcję Małżonki i ma obowiązek pojawić się na spotkaniu nadnaturalnych frakcji w Atlancie. Na miejscu okazuje się, że jeden z Panów Umarłych został zamordowany przez zmiennokształtnego. Kate razem z Gromadą ma dobę na znalezienie zabójcy. Tylko co jeśli Kate nie zechce oddać winnego wampirom i ich Panom? Wojna staje się realnym zagrożeniem, a przeciwnik może się okazać nie do pokonania.

Kate praktycznie od wyjazdu Currana działa na ciągłej adrenalinie. Musi przewodzić Gromadzie, która wciąż nie akceptuje jej wyborów, chronić przyjaciół nawet kosztem własnego życia, dodatkowo ćwiczyć swoją magię, bo spotkanie z Rolandem jest coraz bardziej realne, oraz znaleźć rozsądne wyjście z patowej sytuacji, bo inaczej w Atlancie może rozpętać się piekło. I to wszystko bez swojego towarzysza. Pisarze genialnie poprowadzili akcję – tyle wątków, zaskoczeń oraz scen, na które bardzo czekałam, przez co miałam wobec nich duże wymagania. Autorzy mistrzowsko podołali i jeszcze zostawili mnie z myślą: „Boże, ja chcę już kolejną część!”.

„Magia niszczy” skupia się na Kate i jej uczuciach. Gdy bohaterka zostaje sama, nagle uświadamia sobie, że już nie jest to takie fajne, jak wcześniej. Związek Kate i Currana stał się dojrzały i wszedł na całkiem nowy poziom – szczególnie na końcu książki. Właśnie! Zakończenie rozbraja i zostawia z otwartą buzią ze zdziwienia. Jest słodkie, ironiczne, przerażające i jednocześnie bardzo ekscytujące. W „Magia niszczy” postaci podjęły ważne decyzje, które wyznaczają fabule nowy kierunek, Kate odkryła swoje dziedzictwo i potęgę oraz, tak jak wspomniałam, jej relacja z Władcą Bestii jest jeszcze mocniejsza. Muszę przyznać, że zżyłam się z tymi postaciami i na każdą myśl, że coś może im się stać, reagowałam dosyć emocjonalnie.

Podczas czytania całej serii zauważyłam jednak pewną prawidłowość – im większe niebezpieczeństwa, tym autorzy coraz bardziej naginają rzeczywistość. Czyli w pewnym sensie kształtują tło fabularne pod kątem możliwości postaci. Czasami bohaterowie zbyt łatwo wychodzą z niektórych przygód, dlatego zastanawiam się, co by się stało, gdyby pisarze postanowili nieco nabruździć i utrudnić życie postaciom. Nie zrozumcie mnie źle, Kate nie ma lekko, ale w pewnym momencie widać, że zakres jej możliwości zostaje rozszerzony, przez co podczas czytania w tyle głowy mamy świadomość, że przeżyje. Autorzy, budując schemat w poprzednich tomach, w pewien sposób nas do tego przyzwyczaili. Z drugiej strony seria o Kate to mój najlepszy rozluźniacz po zabieganym dniu – zawsze znajdę w niej dużą dawkę genialnego humoru, niesamowite przygody, kolejne fascynujące motywy z mitologii oraz bohaterów, których dosłownie uwielbiam.

Czego możecie się spodziewać? Na pewno odeszliśmy już od motywu à la Kate ma zadanie detektywistyczne i musi je rozwiązać. Oj, nie. Tutaj sprawy przybrały poważniejszy obrót, Kate wmieszana jest w sprawy Gromady, wampirów i całego magicznego świata. Co ważne, poznajemy lepiej kilku drugoplanowych bohaterów. Stałam się jeszcze większą fanką Desandry, która rozbraja mnie swoimi tekstami, pojawia się także więcej Ghasteka czy też odkrywamy Roberta, alfę szczurów. Czy Pan na literkę R też jest obecny? Zdradzę tylko, że ta część jest naprawdę przełomowa i jestem jeszcze bardziej podekscytowana przebiegiem akcji. W jednym z wywiadów czytałam, że Roland jest podobny do ojca Ilony – dalej jestem rozbawiona tym komentarzem. Nie czekajcie, tylko czytajcie, a przekonacie się sami!

Rano była kawa, kawa i jeszcze raz kawa. Oraz ponowne przeżywanie „Magia niszczy”, bo dalej nie chciała mi wyjść z głowy. To jedna z moich ukochanych serii, do której często wracam – jeśli jeszcze nie czytałeś żadnego tomu, odsyłam cię do pierwszej części, koniecznie nadrób! Dla fanów – możecie być spokojni, „Magia niszczy” to istny sztos i nie oderwiecie się od niej nawet na minutę!

Gabriela Rutana