Główny bohater książki, chłopiec o imieniu Krzyś, w wigilijny wieczór odnajduje trzy przemarznięte małe kotki. Rodzice zgadzają się je przygarnąć i maluchy dołączają do czwórki kocurów, które już rezydują w ich domu. Siedem kotów w domostwie może oznaczać tylko jedno – istny koci armagedon! O dziwo, początkowo nic na niego nie wskazuje, a mali pupile zachowują się nadzwyczaj grzecznie. Wszystko zmienia się w chwili, gdy na jaw wychodzą ukryte zdolności kotów. Otóż nie tylko potrafią one mówić, ale pod wpływem telewizji postanawiają bawić się w drwali, malarzy, reżyserów czy założyć własny salon piękności.

„Wesołe przypadki kociej gromadki” przeznaczone są dla maluchów czteroletnich, jednak odpowiedniejsze będą dla dzieci w wieku szkolnym. Na pewno niektóre trudniejsze zwroty użyte w w książce wymagają dodatkowego objaśnienia, zaś pewne żarty to puszczenie oka w kierunku dorosłego odbiorcy. Osoby, które uczęszczają ze swymi dziećmi do kina, doskonale wiedzą, iż współczesne kreskówki także przemycają podobne anegdoty, niezrozumiałe dla dzieci, a umilające dorosłym seans. Koty, rozprawiające na temat sztuki współczesnej czy dramatów Szekspira, konstruujące mózgowy amplifitron do sterowania ludźmi, to motywy dość niejasne dla młodszego czytelnika.

W książce odnajdziemy również zabawne nawiązania do współczesnych mediów społecznościowych: „Myślałem, że projekt filmowy moich kotów minie bez echa, ale bardzo się myliłem. Okazało się, że jakimś cudem zmontowały swój film, a potem wstawiły go do serwisu YouTube i w ciągu pół godziny zebrały milion odsłon i drugie tyle polubień! Ich film stał się hitem internetu. (…) Założyły już swój fanpage na Facebooku i z głośnym aplauzem miauczały, gdy przybywało im kolejnych sto lajków”.

Ta ładnie wydana i ciekawie ilustrowana publikacja po raz kolejny udowadnia odbiorcy, iż jedynym zadaniem ludzi jest służenie kotom. Sądzę jednak, że sprawi ona mnóstwo uciechy nie tylko właścicielom tych futrzastych pupili, lecz również osobom – starszym i młodszym – które z kotami na co dzień mają niewiele wspólnego.

Ewa Szymczak