Tym razem na tapet autor wziął historię napadu na konwój z pieniędzmi. Odnalezienie złodziei, którzy na swoim koncie mają jeszcze morderstwo i gwałt na młodej kasjerce, staje się najważniejszym celem policji. Jako że sprawa jest niezwykle medialna, a napad zostaje okrzyknięty napadem stulecia, naciski z góry są bardzo silne. Mogłoby to oznaczać mocne przyspieszenie akcji, a jednak nie można na to liczyć. Właściwie praca policji opiera się głównie na jeżdżeniu po parkingach i snuciu teorii. O zwrotach akcji niewiele można napisać, wydaje się bowiem, jakby ich nie było. Po raz pierwszy muszę przyznać rację tym, którzy zarzucali Larkowi, że jego książki są przepełnione dialogami. O ile w dwóch poprzednich częściach nie doskwierało mi to szczególnie, o tyle w „Fatum” uwierało mocno. W tym właśnie upatruję przyczyny tego, że książkę czyta się szybko. Wolałabym jednak, żeby wynikało to z ciekawej fabuły, a nie było wynikiem nijakich dialogów. Paradoksalnie tym, czego brakowało mi w „Fatum”, było to, za co nie znosiłam szkolnych lektur – opisów. Zdecydowanie nie ma tu wyważenia między rozmowami bohaterów a wprowadzeniem do różnych scen. Żeby się o tym przekonać, nie trzeba nawet czytać tej książki – wystarczy ją przewertować.

Sam sposób prowadzenia śledztwa też był dla mnie irytujący. Czasami zastanawiałam się, czym się kierują policjanci, wyciągając wnioski z pewnych zdarzeń. Miałam wrażenie, że autor nie ma pomysłu, jak powiązać pewne kwestie, czego efektem jest zupełny brak związków przyczynowo-skutkowych. I w tym wszystkim są Katia i Harry, którzy kompletnie mnie nie przekonują. W recenzji „Furii” zauważyłam, że kobieta została potraktowana bardzo schematycznie, a mężczyzny – podobno głównego bohatera cyklu – praktycznie w niej nie było. W „Fatum” Katia ma umiejętności godne Van Damma, kasuje nawet największych mięśniaków, a Harry… no cóż, Harry ciągle rozpacza i próbuje poradzić sobie z przeszłością, co już robi się nieco nudne. Podobnie jest z samym obrazem polskiej policji – chlanie i uganianie się za panienkami wydają się ich najważniejszą działalnością, czemu Larek poświęca naprawdę sporo uwagi. Nawet jeżeli rzeczywiście obraz policji początku lat 90. jest prawdziwy, to znów brakuje tu pewnego wyważenia – zamiast opowiadać o kolejnych seksualnych podbojach, można byłoby skupić się na uatrakcyjnieniu wątku napadu i śledztwa.

Według mojego „socjologicznego oka” „Dekada” była swoistym eksperymentem, wobec którego miałam ogromne oczekiwania. Nawet jeśli zdarzały się niedociągnięcia, to w ostatecznym rozrachunku i tak znajdowałam w tych książkach sporo plusów. Niestety w przypadku „Fatum” tak nie jest. Szkoda.

Anna Makieła