Nie ma znaczenia, czy mówimy o przebojowej i energicznej wydawczyni, wybitnej pisarce, czy pani domu zamkniętej w czterech ścianach. Wszystkie one mają swoje godziny i na swój sposób wszystkim im się wydaje, że częściej gubią się w labiryntach, niż udaje im się znaleźć z nich odpowiednie wyjście. Pragną wolności, ale ulegają konwenansom, bliskość to dla nich ulga, a zarazem udręka.

Są tak różne, a mimo to widać łączącą je więź. Z początku wydaje się ona nikła, ale z czasem, z każdą stroną i wydarzeniem, się wzmacnia. Bohaterki stają się sobie i nam bliższe, bardziej realne, namacalne. Przestają być ekscentryczne i impulsywne. Przeobrażają się w istoty przejmujące, złamane, pozbawione ważnej części siebie, której brak odczuwają na co dzień i bezradnie poszukują jej w otoczeniu.

Są niekompletne. Tak bardzo próbują się dostosować do okoliczności, że stają się jeszcze bardziej osobne. Virginia zastanawia się cały dzień, co zrobić, by ominąć porę posiłku. W jaki sposób odwlec nieznośną codzienność, oszukać wadliwy mechanizm, który ją napędza. Zabiegana Clarissa, opiekująca się córką, partnerką oraz pisarzem jej życia, zatraca własne kontury, w doglądaniu innych widząc swój sens. I ona, być może najbardziej przejmująca, brzemienna Laura Brown z wrażliwym synkiem i całkiem różnym od siebie mężem. Żona idealna, w idealnym domku z zastawionym stołem i uśmiechem pani domu. Zgnieciona przez pozory, spłaszczona przez realia.

Trzy bohaterki, inny czas, inny etap życia, inne troski, ale samotność i ukryte pragnienia jakże podobne. Im dłużej się z nimi obcuje w misternej konstrukcji Cunninghamowej narracji, tym trudniej oprzeć się wrażeniu, że każdy z nas kryje w sobie takie niespełnienie. Pragnienia ukryte gdzieś głęboko, w szczelnie zamkniętej szkatułce, uwalniane zazwyczaj za późno, o ile w ogóle.

„Godziny” na początku były mi obojętne. Mogłem je równie dobrze przeczytać, jak rzucić w kąt. Jednak z upływem czasu przekonywałem się, jak błędna byłaby to decyzja, bo tylko z czasem mogłem lepiej poznać bolączki tych trzech pragnących spełnienia kobiet. Zobaczyć, a przede wszystkim poczuć, jaka w ich pozornie udanej codzienności rozgrywa się tragedia. Zrozumieć, że z podobnymi uczuciami borykamy się wszyscy, nieskłonni im się sprzeciwić czy choćby o nich wspomnieć. To bolesna wiedza, trudna, ale taka, którą warto sobie uzmysłowić i o której warto pamiętać. Ponieważ godziny wciąż płyną, ponieważ kiedyś muszą przestać.

Patryk Rzemyszkiewicz