Mamy tu historię Claya Coopera zwanego Wolnorękim, dawnego najemnika i członka grupy znanej jako Saga, najlepszej w całym Grandualu. Ich zadaniem była walka za pieniądze z potworami, uwalnianie od nich wiosek i, ogólnie rzecz biorąc, robienie tego, co groziło każdemu zwykłemu śmiertelnikowi nagłym zejściem z tego świata. Nie raz i nie dwa przemierzali w tym celu połacie lasu zwanego Wyldem, w którym roiło się od najgorszych kreatur z koszmarów, a że robili to często i zawsze wychodzili cało z takich wypraw, zostali nazwani Królami Wyldu. Teraz jednak, po kilkunastu latach od rozwiązania Sagi, jej członkowie zestarzeli się, rozpili, roztyli i pozakładali mniej lub bardziej szczęśliwe rodziny. Clay wiedzie poukładane życie u boku ukochanej żony, ma kilkuletnią córeczkę i odkłada pieniądze na założenie gospody, gdy w drzwiach jego domu staje dawny przyjaciel, Gabriel. Chce reaktywować Sagę i to nie z byle powodu – jego jedyna córka, Rose, jest oblężona w mieście Castia, które otoczyła horda potworów z Wyldu, a Gabriel musi ją ratować. W tym celu potrzebuje pomocy dawnych przyjaciół.

Cała historia opiera się na starym jak świat motywie drogi – bohaterowie idą od punktu do punktu, by dotrzeć do celu i wypełnić swą misję. Taka konstrukcja sprawia, że czytelnik jest w stanie przewidzieć fabułę i domyśleć się, jak cała historia przebiegnie. Decydując się na taką kompozycję, autor świadomie przeniósł ciężar gatunkowy na coś innego – akcję i humor. A jednego i drugiego w „Królach Wyldu” nie brakuje. Nie można tu narzekać na jakiekolwiek dłużyzny czy chwile przestoju, cały czas coś się dzieje i bohaterowie nie mają ani chwili odpoczynku. Owszem, zawsze wiemy, że Saga wyjdzie cało z opresji, bo jak inaczej mogliby wypełnić swą misję, ale każda przygoda wnosi coś nowego do charakterystyki ich postaci. Dodatkową zabawą dla uważnego czytelnika są nawiązania do muzyki i innych dzieł literackich, ukryte w tekście.

Czas nikogo nie oszczędza i tak też się stało z bohaterami Sagi. Dopadają ich zwykłe dla ich wieku dolegliwości – bóle krzyża, strzykanie w kolanie, szybkie zmęczenie. W dodatku Clay jest teraz dużo wolniejszy, Matrick rozpił się i roztył, Gabriel nie ma już takiego refleksu jak kiedyś, a Korg, czarodziej, często myli zaklęcia i nie zawsze działają one tak, jak powinny. Jedyny członek drużyny, który pozostał taki jak prawie dwadzieścia lat temu, to Ganelon, ale czemu tak się stało, musicie przeczytać sami. Nie są to tradycyjni bohaterowie, którzy idą po trupach do celu – są dużo bliżsi zwykłym ludziom niż w jakiejkolwiek innej książce. Sama fabuła i grupa najemników mogą kojarzyć się trochę z klasycznym RPG, a to skojarzenie jeszcze wzmagają pojawiające się tu potwory – począwszy od takich klasyków, jak orki, smoki, gobliny czy wyverny, po takie komiczne twory, jak sowomisie (tak, chodzi o skrzyżowanie sowy z misiem) czy przerażające tygrysy ze skrzydłami jak ważka. To wszystko sprawia, że książka, mimo nieco schematycznej fabuły, zaskakuje niektórymi rozwiązaniami i czyta się ją naprawdę przyjemnie.

Jeśli jesteście fanami gatunku i lubicie się pośmiać, to śmiało sięgajcie po „Królów Wyldu”. Co prawda uważam, że porównanie poczucia humoru z tej książki do poczucia humoru Terry'ego Pratchetta jest nieco na wyrost, mimo to będziecie śmiać się głośno, a książki nie odłożycie aż do samego końca.

Aleksandra Kujawa