„Małe wielkie rzeczy” to prawdziwa historia. Dla pełnego energii siedemnastoletniego gracza w rugby paraliż wywołany nieszczęśliwym skokiem do wody oznaczał koniec życia, jakie znał. Lektura jego opowieści budzi oczywiście ogromne współczucie, ale to nie jedyne i najważniejsze przesłanie autora – przede wszystkim motywuje i inspiruje czytelników, pokazując im, że siła pochodzi nie z ciała, a z ducha i że „każdy dzień może być dobrym dniem”, kiedy jest się „zajętym życiem”.

Książkę otwiera opis przygotowań do wyjazdu oraz samego wypadku. Każdy z nas zna pewnie wiele podobnych historii, ale czytanie wspomnień kogoś, kto przez to przeszedł, może przyprawić o dreszcz. Trudno sobie nawet wyobrazić ogrom nieszczęścia, jakie dotknęło Henry’ego, jego fizycznego i psychicznego cierpienia. Ale to nie jest temat tej książki, bo to, co wydaje się końcem jego dotychczasowego życia, dla Henry’ego jest zaledwie początkiem odkrywania swoich możliwości. W jednej chwili pozbawiony niemal wszystkiego, zaczyna mocniej doceniać to, co mu pozostało i to, co jest w stanie osiągnąć dzięki ciężkiej pracy i ciągłym próbom pokonywania przeciwności i ograniczeń.

Przed lekturą „Małych wielkich rzeczy” nie przypuszczałabym, że książka młodej osoby dotkniętej paraliżem może być tak pozytywna i inspirująca, że tyle w niej będzie poczucia wdzięczności i niegasnącej nadziei. To jedna z tych książek, które nie mogą pozostawić czytelnika obojętnym. Swoją wymową przypomina „Bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń” Nicka Vujicica, pokazując, że kiedy życie coś nam odbiera, równocześnie otwiera przed nami możliwości, których wcześniej nie bylibyśmy w stanie sobie wyobrazić. Dziś bohater tej powieści – Henry Fraser – jest mówcą motywacyjnym i malarzem, pisał również artykuły sportowe i zajął siódme miejsce w rankingu najbardziej wpływowych osób w Wielkiej Brytanii. Warto poznać jego historię i jej niezwykłe przesłanie.

Agnieszka Kruk