Zawsze chciałem odwiedzić kontynent afrykański. Zapoznać się z tamtejszą kulturą, obyczajami i egzotyczną ludnością. Książka Taylor Stevens pozwoliła mi w pewnym stopniu tego doświadczyć. Cudzoziemska wycieczka prowadzi czytelnika w dżunglę Kongo, biedotę Gabonu, do szarmanckiej Gwinei Równikowej oraz jej wysoce rozwiniętej stolicy. Autorka zręcznie przedstawia wymienione kraje, opisując je w sposób dla nich charakterystyczny. Omija stereotypy i bawi się powszechną opinią na temat Afryki. Sceneria zmienia się bardzo szybko, przez co możliwość dłuższej aklimatyzacji w słonecznych terenach staje się niewykonalna. A szkoda, ponieważ wprowadzenie historii i ceremoniałów danej republiki byłoby czymś wielce przyjemnym i bardzo pożądanym dla umysłu czytelników. Szczegółowy opis terenu ustąpił miejsca akcji (niekoniecznie wartkiej) oraz przeszłości głównych bohaterów. Przeszłość kluczowej bohaterki jest niewątpliwie traumatyczna, lecz niestety niejasna i lekko zakręcona.

Główną bohaterką powieści jest Vanessa Munroe – kobieta ukształtowana poprzez wstrząsające doświadczenia oraz niezdrowy perfekcjonizm. Postać jest skrzyżowaniem cech Lisbeth Salander, znanej z bestsellerowej powieści Stieg’a Larsson’a oraz komputerowej globtroterki – Lary Croft. „Outsiderstwo” oraz handlowanie informacją to więź łącząca tytułową Informacjonistkę z Lisbeth, zaś podróżowanie, niezachwiana kondycja fizyczna oraz mordercze zapędy to wspólna podwalina Vanessy i wirtualnie uformowanej seksbomby gier komputerowych. Niestety nie jest to postać, którą zapamiętamy przez długie lata, gdyż autorka starając się wykreować ją w sposób oryginalny i waleczny, stworzyła twór bezbarwny, a wręcz nijaki. Ponadto denerwować może jej całkowity brak poczucia humoru oraz ciągle nadąsana mina, która skrywa wieczną podejrzliwość w stosunku do otaczającego świata. Gdy ktoś w niedalekim odstępie czasu zapytałby mnie, kim jest Vanessa Munroe i jaki wywarła na mnie wpływ, odpowiedziałbym: „Vanessa jaka?”. Szczerze mówiąc, to już zdążyłem o niej zapomnieć.

Metody wydobywania danych stosowane przez kobiece wcielenie James’a Bonda również pozostawiają wiele do życzenia. Oklepany motyw z przebierankami za płeć przeciwną oraz wręczanie kwiatów w zamian za najwartościowsze informacje, są tak jarmarcznymi pomysłami, że aż wołają o pomstę do nieba! Dodatkowo, rozpisywanie scenariuszy gier psychologicznych nie jest mocną stroną autorki. Ujawnia się to przede wszystkim w dziwnym sposobie udowadniania dominacji bohaterki, który aż razi naiwnością i bezceremonialną podległością osób, które padły jej ofiarą. Brak przywiązania do głównym bohaterów sprawia, że ich los jest nam obojętny, przez co powieść traci kolejne punkty zainteresowania odbiorcy.

Tajemnica przedstawiona w książce przestaje nią być właściwie po pierwszych stu stronach lektury. Fabuła jest przewidywalna i nie czuć dreszczyku emocji, który powinien towarzyszyć odkrywaniu elementów zagadkowej układanki. Muszę jednak przyznać, że jako zwolennik klimatu tajemniczości zostałem nim lekko połechtany, co można przełożyć na jeden z niewielu plusów zagłębienia się w twór pani Stevens.

Czytadło nie obraża inteligencji czytelników, ale również nie stara się jej dostarczać jakikolwiek interesujących informacji. Jest to nieskomplikowana powieść, idealna na pochmurny i mało ciekawy wieczór. Książka wtopi się doskonale w klimat szarości dnia codziennego i zostanie zapomniana wraz z jego końcem. Niestety spodziewałem się czegoś innego.

Damian Hejmanowski