„Prostota. Siłą codziennych rytuałów”, bo o tej pozycji mowa, to niewielka książeczka (raptem sto stron), która ma zachęcać do zmian w organizacji dnia oraz szukania radości w drobnych, codziennych czynnościach, które najczęściej robimy bez większego zastanowienia się. Brooke uważa, że w nich tkwi sekret spokojnego, szczęśliwego życia – wcale nie musimy zdobywać Mount Everestu, kupować ubrania od markowego projektanta czy wygrać milion złotych w loterii, aby poczuć się najlepszą wersją siebie. Być może wystarczy zaparzyć herbatę i docenić fakt, że jest ciepła, ma piękny zapach, a jej powolne picie rozluźnia, redukuje napięcie w mięśniach szczęki i rozgrzewa cały organizm? Albo kiedy czytamy książkę, zwłaszcza nową, możemy poczuć zapach farby drukarskiej i cieszyć się z faktu, że jesteśmy jej pierwszymi właścicielami? Książeczka australijskiej blogerki zawiera przykładowe ćwiczenia, które pomagają w osiągnięciu celu, jakim jest docenianie teraźniejszości, tego, co mamy i ustaleniu priorytetów. Jak sam tytuł sugeruje, są one tak proste, że aż genialne.

Ogromny plus za oprawę graficzną książeczki – minimalistyczny układ strony, idealnie dopasowane kolory, piękne zdjęcia (zwłaszcza okładka, która od razu przyciąga wzrok – osobiście bardzo podoba mi się ten kubek) oraz rozmiar całości dopełniają się w temacie „slow life”. Brooke McAlary pisze bardzo jasno i konkretnie, bez zbędnej dłużyzny lub niepotrzebnych wtrąceń, co daje mocniejszy przekaz całości. W końcu chodzi o prostotę, prawda? Powiedziałabym, że „Prostota. Siła codziennych rytuałów” to esencja wszystkiego, co dotyczy idei „slow”: tego, aby żyć wolniej, świadomie odczuwać własne emocje, doznania estetyczne i możliwości, jakie niesie ze sobą każdy dzień oraz doceniać to, co mamy obecnie, a nie to, czego nie możemy zdobyć. Czyli wszystkiego, co pozwala na moment zatrzymać się w tym ciągłym pędzie, jakie narzuca współczesny świat i zastanowić się nad tym, co tak naprawdę jest ważne. U Brooke McAlary widać radość w tym, co robi i że chce przekazać innym swoją wiedzę i pasję – takich autorów chce się czytać, zwłaszcza w duchu „slow life”.

Co więcej mogę napisać na koniec recenzji? Myślę, że już wszystko zostało powiedziane. Ta niepozorna książeczka ze śliczną okładką kryje w sobie ciekawą treść, skarb, który każdy z nas musi odkryć we własnym zakresie. A będzie to bardzo proste.

Anna Wolak