OPINIE UŻYTKOWNIKÓW

Warstwie biedoty zamieszkującej połacie wielkomiejskich przestrzeni, ukrytej skrzętnie za pięknymi zabytkami i przepychem budynków, nikt nie poświęca zbyt wiele uwagi. Bezdomni, żebracy i biedacy bez grosza w kieszeni marginalizowani są jak tylko się da, by nie zepsuć iluzorycznego obrazu wielkiego carskiego imperium. Wielkim darem, pozwalającym w sposób przejrzysty i dobitny ukazać te realia, obdarzony był Fiodor Dostojewski, dzięki któremu możemy poznać losy Rodiona Raskolnikowa, jego rodziny, przyjaciół, ale i dużą część jakże zróżnicowanego społeczeństwa.

Nie to jednak jest w "Zbrodni i karze" najważniejsze. Biedota jest tu ukazana jako jedna z przyczyn czegoś znacznie bardziej niebezpiecznego. Jest podwaliną, do knucia rewolucyjnych teorii, które miałyby dać kres nieuczciwemu i zupełnie nieperspektywicznemu porządkowi społecznemu. Jedną z nich wprowadza w życie ubogi student Rodion Raskolnikow. Planuje zabić starą lichwiarkę, która bezdusznie wykorzystuje beznadziejną sytuację ludzi niekoniecznie radzących sobie w życiu. W tym celu Rodion obmyśla misterny plan, który ma mu odpowiedzieć na jedno pytanie: "Czy należy do grona ludzi wielkich?". Co przez to rozumie? Jak sam wyjaśnia, ludzie wielcy to "osoby, które mają prawo do pozbycia się człowieka, stojącego im na drodze do wprowadzenia czegoś, co stałoby się pożytkiem dla ludzkości. To oni powinni stanowić najważniejszą władzę, pełnić strategiczne funkcje, spychając ludzi zwykłych, do roli reproduktorów".

Pogląd ten może dać osobom nieobeznanym z treścią książki zniekształcony obraz, ukazujący Raskolnikowa jako cynicznego zwyrodnialca, niezdolnego do uczuć wyższych, jednak nie jest to prawdą. Rodion to osoba bardzo wrażliwa, kochająca, o przejmującym stosunku do matki Pulcherii i siostry Duni. Co skłania go do zabójstwa staruszki? Może rozgoryczenie, może niemoc, może poczucie porażki. Być może wszystko razem. Nie da się jednoznacznie opisać uczuć i motywów, które przecież nigdy nie są tylko czarne, lub tylko białe, więc autor tego nie robi. Przestrzega jednak przed pewnymi destrukcyjnymi działaniami. Ostatecznie teorię fikcyjnego Raskolnikowa rozliczyła jak najbardziej rzeczywista historia - II wojna światowa z nazizmem na czele.

Choć bardzo chciałbym, to niestety nie jestem w stanie streścić całej książki w jednej krótkiej recenzji. Zresztą nie miałoby to większego sensu, bo jej fabuła jest tak złożona i dogłębna w swej istocie, że wszelkie próby i tak nie oddadzą całego sedna. Najlepiej jest zapoznać się z nią samemu, do czego oczywiście gorąco zachęcam, bo naprawdę warto.

Warstwie biedoty zamieszkującej połacie wielkomiejskich przestrzeni, ukrytej skrzętnie za pięknymi zabytkami i przepychem budynków, nikt nie poświęca zbyt wiele uwagi. Bezdomni, żebracy i biedacy bez grosza w kieszeni marginalizowani są jak tylko się da, by nie zepsuć iluzorycznego obrazu wielkiego carskiego imperium. Wielkim darem, pozwalającym w sposób przejrzysty i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Chociaż książka "Gringo.." nie podobała mi się już tak jak bardzo "Rio Anaconda", to i tak dostaje zdecydowaną piątkę. Pan Cejrowski ma niezwykły dar wprowadzania w stan odprężenia, którym zawładnął sobie mnie, aż do ostatniej strony. Rozczarowanie jakie przychodzi w związku z tym, że książka już się skończyła, oraz brutalny powrót do rzeczywistości temu towarzyszący jest wprost nie do zniesienia. Strasznie zazdroszczę panu Wojtkowi tych przygód! Tego nie kupimy w biurze podróży... Za żadne pieniądze...

Chociaż książka "Gringo.." nie podobała mi się już tak jak bardzo "Rio Anaconda", to i tak dostaje zdecydowaną piątkę. Pan Cejrowski ma niezwykły dar wprowadzania w stan odprężenia, którym zawładnął sobie mnie, aż do ostatniej strony. Rozczarowanie jakie przychodzi w związku z tym, że książka już się skończyła, oraz brutalny powrót do rzeczywistości temu towarzyszący jest...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co tam książki Nory Roberts, piszącej bestsellerowe romansidła, jeśli my mamy Agnieszkę Lingas - Łoniewską (Agnes_scorpio), która moim zdaniem napisała książkę z tego gatunku na miarę światową. Już dawno nie miałam do czynienia z książką polskiego autora, która miała tak wielką siłę przyciągania. Nie sposób się, bowiem od niej oderwać. Powieść, która ma duszę.

Jest to opowieść o wielkiej miłości dwojga ludzi, ale odnaleźć tu można również wątki dotyczące miłości rodzicielskiej, siostrzanej czy przyjacielskiej. Są nieporozumienia, intrygi i osobiste tragedie.

To historia o zderzeniu się dwóch światów: osiemnastoletniej Pauliny i dwudziestoczteroletniego Piotra. Paulina po przeżyciu osobistej tragedii, przenosi się do nieznanego ojca – zawodowego żołnierza. Tam poznaje swoją macochę - Grażynę i przyrodniego brata Kubę. Odtąd jej życie poddane jest surowej dyscyplinie. Dziewczyna tkwi w przekonaniu, że jako owoc szalonego młodzieńczego związku swojej matki i adepta wyższej szkoły oficerskiej, jest córką niechcianą i niekochaną przez ojca. Nosi nawet nazwisko matki. Marzeniem Pauliny jest dostać się po maturze do Akademii Sztuk Pięknych. Lubi w ubiorze artystyczny nieład, nosi liczne kolczyki, słucha metalu i ma długie czarne włosy. Nie miała chłopaka i nie była na żadnej randce. Z kolei Piotr Sadowski to zielonooki, wysportowany przystojniak wywodzący się z rodziny z żołnierskimi tradycjami. Oprócz tego, że jest żołnierzem to skończył matematykę. Ciepły, uczynny, który potrafi czekać na tę jedyną i powiedzieć sobie „ta albo żadna”. Mamy, więc odmienne pasje, wybuchowe charaktery, inne poglądy na życie. Mimo to Paulina i Piotr są dla siebie stworzeni. I czytelnik to wie i to rozumie.

Nie będzie jednak tak błogo i szczęśliwie. Mnóstwo tu niedomówień, kłamstw, intryg, tajemnic, które tłamszą prawdziwe uczucie. Nie zapomnijmy o Zośce, która od dzieciństwa kocha się w Piotrze i która praktycznie zrobi wiele, choć nie tak wiele jak jej braciszek Jarek, aby Paulina nie była z Piotrem. Po sześcioletniej rozłące znów jednak siła miłości daje o sobie znać. Nie jest jednak od razu tak cukierkowato i słodko.

Nie jest to ani banalna, ani mdła historia miłosna. Jest to opowieść, która trzyma w napięciu od początku do samego końca. Trudno odłożyć książkę na bok i myśleć o czymkolwiek innym. Jest to książka o tym, że prawdziwa miłość trwa całe życie. Należy również pamiętać, że ważne jest, aby umieć wybaczyć drugiemu człowiekowi. Pamiętać również należy o tym, aby bagaż doświadczeń nie wpływał na nasze życie.

Książka napisana w gładkim, lekkim acz wyrazistym stylu. Ważna jest tu również posiadana przez pisarkę umiejętność budowania i stopniowania emocjami. Poprzez słowa wypowiadane przez bohaterów można wyczuć ich intencje czy uczucia w danym momencie. A nie zawsze autorzy książek potrafią tak pisać. Czytając książkę czuje się wieź z bohaterami.

Dla mnie niesamowita! Polecam wszystkim miłośnikom romansów!

http://slowemmalowane.blogspot.com/2010/03/agnieszka-lingas-oniewska-bez.html

Co tam książki Nory Roberts, piszącej bestsellerowe romansidła, jeśli my mamy Agnieszkę Lingas - Łoniewską (Agnes_scorpio), która moim zdaniem napisała książkę z tego gatunku na miarę światową. Już dawno nie miałam do czynienia z książką polskiego autora, która miała tak wielką siłę przyciągania. Nie sposób się, bowiem od niej oderwać. Powieść, która ma duszę.

Jest to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka, która od pierwszej strony jest tak nudna, że czytać się jej nie da;/ Ale jakoś dobrnęłam do końca.

Książka, która od pierwszej strony jest tak nudna, że czytać się jej nie da;/ Ale jakoś dobrnęłam do końca.

Pokaż mimo to

Ile razy mogę powtarzać, że jestem pod wrażeniem? Chyba tyle, ile czytam Sagę o Wiedźminie. Sapkowski to artysta, dzięki któremu powróciła mi wiara w polskich pisarzy. Prawdę mówiąc nie spodziewałam się za bardzo takiego zakończenia, jednak gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że zbyt wielkiego happy endu nie będzie. I słusznie, bo takie zakończenie jest jak najbardziej wspaniałe. Szkoda, że polegli ci, których zdążyłam tak bardzo pokochać. Jestem pod wrażeniem (^^) świata wykreowanego przez Sapkowskiego. Potrafi naprawdę elastycznie posługiwać się słowami i mamić nimi czytelnika. Póki co muszę ochłonąć po tym, co wydarzyło się w tych książkach, jednak mam nadzieję, że wrócę do nich nie raz.

Ile razy mogę powtarzać, że jestem pod wrażeniem? Chyba tyle, ile czytam Sagę o Wiedźminie. Sapkowski to artysta, dzięki któremu powróciła mi wiara w polskich pisarzy. Prawdę mówiąc nie spodziewałam się za bardzo takiego zakończenia, jednak gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że zbyt wielkiego happy endu nie będzie. I słusznie, bo takie zakończenie jest jak najbardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

Pokaż mimo to

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

Pokaż mimo to

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

Pokaż mimo to

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

Pokaż mimo to

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

Pokaż mimo to

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

Pokaż mimo to

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

Pokaż mimo to

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

Pokaż mimo to

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

Pokaż mimo to

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

na kiepskie dni, bo oni sa pewnie w gorszej sytuacji niż ty :)

Pokaż mimo to

Lubię do niej wracać, nice jest zakończenie, chociaż typowe dla takich książek .

Lubię do niej wracać, nice jest zakończenie, chociaż typowe dla takich książek .

Pokaż mimo to

genialne. brak słów, chociaż kolejnych części nie chcę przeczytać, zepsułoby to całą tajemniczość opowiadania.

genialne. brak słów, chociaż kolejnych części nie chcę przeczytać, zepsułoby to całą tajemniczość opowiadania.

Pokaż mimo to

Co prawda jeszcze czytam tę książkę, ale doszlam do zdania: "Lukrecja Nemrod podaje mu ligninową chusteczkę, on ją bierze." i zwatpilam. O ile opowieść o mrowkach, gdzie nie bylo wartkiej akcji była napisana swietnie, tak opisywanie zachowań ludzi idzie Werberowi jak po grudzie. Akcje, w których morderca czai się za plecami bohatera i go atakuje, Dan Brown czy King napisalby tak, ze byśmy obgryźli wszystkie paznokcie u rąk. Natomiast ta scena u Werbera tylko irytuje. Jest napisana do bolu skrupulatnie. Drętwo. No ale nic, czytam dalej. W końcu nie o akcję w książkach Werbera chodzi :)

Skończyłam.
Nie wiem, kto nawalił, czy tłumacz, czy autor, ale interakcje międzyludzkie bardzo licho opisane. Ogólnie dość drętwo, aczkolwiek temat ciekawy.
Mimo wszystko warto ;)

Co prawda jeszcze czytam tę książkę, ale doszlam do zdania: "Lukrecja Nemrod podaje mu ligninową chusteczkę, on ją bierze." i zwatpilam. O ile opowieść o mrowkach, gdzie nie bylo wartkiej akcji była napisana swietnie, tak opisywanie zachowań ludzi idzie Werberowi jak po grudzie. Akcje, w których morderca czai się za plecami bohatera i go atakuje, Dan Brown czy King...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

czytana po raz pierwszy, jeszcze w podstawówce, teraz juz nie robi takiego wrażenia jak wtedy.

czytana po raz pierwszy, jeszcze w podstawówce, teraz juz nie robi takiego wrażenia jak wtedy.

Pokaż mimo to

Dla mnie książka powinna zaciekawić od pierwszych stron, a "Intruz" przeczytany przeze mnie prawie do połowy w najmniejszym stopniu nie zrobił na mnie wrażenia .

Dla mnie książka powinna zaciekawić od pierwszych stron, a "Intruz" przeczytany przeze mnie prawie do połowy w najmniejszym stopniu nie zrobił na mnie wrażenia .

Pokaż mimo to