W pierwszej części tomiku, odpowiadającej pierwszemu tomowi japońskiego wydania, poznajemy dwoje głównych bohaterów – tytułową Karin, nieśmiałą licealistkę o wielkiej głowie (tak, wiem że to taka kreska, ale rzadko się zdarza, aby bohater miał głowę większą od tułowia) oraz Kentę Usuiego, nieco ponurego młodzieńca, nowego w szkole, do której uczęszcza Karin (z wyglądu standardowy bohater shounena, łącznie z fryzurą w stylu „piorun trafił jeża”). Usui dosyć szybko zauważa dziwaczne zwyczaje Karin (krwotoki, obłapianie samotnych osób), jednak początkowo przynajmniej w części bierze je za objawy prostytuowania się głównej bohaterki. Z kolei Karin z niepokojem stwierdza, że jej krew dosłownie burzy się na widok Usuiego, a związany z tym problem nagłych krwotoków staje się znacznie poważniejszy. W drugiej części sytuacja Karin staje się wręcz krytyczna. Usui jest na granicy odkrycia prawdy o wampiryzmie bohaterki, a problem z krwią praktycznie uniemożliwia jej prowadzenie normalnego życia. Rodzina Karin, wcześniej nie traktująca sprawy zbyt poważnie, zaczyna analizować przyczynę dziwnego wzburzenia, jakiego doznaje bohaterka na widok Kenty, a wydarzenia zmierzają ku nieuchronnej konfrontacji głównego bohatera z mroczną i krwawą prawdą. Na marginesie, Wampirzyca Karin to jedna z nielicznych znanych mi mang przeznaczonych dla tej grupy wiekowej, w której pojawia się i aktywny udział bierze rodzina bohaterów. Co więcej, pomijając aspekty komediowe, podkreślić należy, że rodzice bohaterki przynajmniej na razie nie sprawiają wrażenia ślepych na wszystko idiotów, przeciwnie – są doskonale świadomi wszystkich problemów Karin i o ile to możliwe, starają się udzielić pomocy.