Nieśmiertelne dzieło Petroniusza, poczęte w czasach, gdy „bogi i ludzie szaleli”, a świat starożytny rozprzęgał się konwulsyjnie w swoich spoidłach, przetrwało prawie dwa tysiąclecia, epoki katastrof i odrodzeń dziejowych, i jest dziś równie świeże, jak było, nie uroniwszy nic ze swojej świetności.

„Uczta Trymalchiona” jest najwartościowszym i najbardziej zajmującym, a w sobie zamkniętym epizodem zachowanej tylko w wyjątkach pierwszej rzymskiej powieści realistycznej pt. Satirae. Treścią jej są przygody przeżyte przez osobę opowiadającą, wyzwoleńca Enkolpiosa, a motywem łączącym luźne części dzieła jest gniew Priapa, mający dla akcji powieści to samo znaczenie, co gniew Posejdona dla Odysei. W jaki sposób Enkolpios gniew ów ściągnął na siebie, tego z dochowanych wyjątków dociec nie można.