Jest Przedwiośnie świadectwem bezkompromisowości i odwagi dobiegającego już kresu życia pisarza, który widząc, że wolna Polska, na którą i on sam tyle czekał, którą i on sam opromieniał w myślach i idealizował tęsknotą całego życia, tak bardzo różni się od jego marzeń i nadziei, nie baczył na aptekarskie wyważanie ocen, lecz ustami Cezarego, z jego młodzieńczą żarliwością wypowiedział najtrudniejsze i najbardziej gorzkie zarzuty, a współczesnym, by tak jak dawniej rozdrapywać rany polskie, by budzić z samozadowolenia rzucił w twarz swą ostatnią powieść jak wyrzut i oskarżenie (Zdzisław Jerzy Adamczyk).