Druga z głównych powieści Wikacego, „Nienasycenie” – którą rozpoczął pisać natychmiast po „Pożegnaniu jesieni”, a ukończył w grudniu 1927 roku, choć została opublikowana dopiero trzy lata później – jest obszerną fantazją antyutopijną, o gargantuicznych dysproporcjach, uważana przez wielu krytyków za szczytowe osiągnięcie autora. Zawarta w niej wizja znakomicie zdyscyplinowanego państwa chińskich komunistów, które podbija wyimaginowaną kontrrewolucyjną Rosję i szykuje się do napaści na powierzchownie skomunizowane państwa Europy zachodniej, czyni oczywiście z „Nienasycenia” jedną z najciekawszych powieści dwudziestowiecznych, a jej niestrudzenie wynalazczy i dziwaczny styl „czarnej komedii” zapewnia książce miejsce wśród klasycznych dzieł współczesnej groteski.
Daniel C. Gerould