Tylko się nie pchaj

Bardzo ciekawy wywiad-rzeka z jedną z najwybitniejszych polskich aktorek, przeze mnie niezwykle cenioną za wybitne kreacje filmowe i teatralne. Lubię też felietony Krystyny Jandy, z chęcią słucham jej wypowiedzi w mediach, gdyż zawsze ma do powiedzenia coś ciekawego i mądrego na temat sztuki, kondycji współczesnego kina oraz społeczno-politycznej sytuacji Polski.

"Tylko się nie pchaj" to nieduża objętościowo książka, jednak zawiera wiele interesujących informacji na temat kariery pani Jandy, jej codziennej pracy, fascynacji, mistrzów, koleżanek i kolegów po fachu.
Aktorka opowiada także o swoim osobistym życiu, dzieciństwie, rodzicach, dziadkach, małżeństwach, dzieciach, jednak robi to z wyczuciem i taktem, z klasą i elegancją. Jeśli ktoś liczy na sensacje spod znaku rynsztokowych gazet i plotkarskich portali, będzie srodze zawiedziony.

Była to lektura bardzo przyjemna, raz poważna, innym razem zabawna, niezmiennie jednak pouczająca i inspirująca. Polecam - nie tylko fanom aktorki.

Bardzo ciekawy wywiad-rzeka z jedną z najwybitniejszych polskich aktorek, przeze mnie niezwykle cenioną za wybitne kreacje filmowe i teatralne. Lubię też felietony Krystyny Jandy, z chęcią słucham jej wypowiedzi w mediach, gdyż zawsze ma do powiedzenia coś ciekawego i mądrego na temat sztuki, kondycji współczesnego kina oraz społeczno-politycznej sytuacji Polski.

"Tylko...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

najważniejsza w Człowieku z marmuru okazuje się scena z ojcem, a Barbara Wrzesińska była żoną Jacka Janczarskiego,

najważniejsza w Człowieku z marmuru okazuje się scena z ojcem, a Barbara Wrzesińska była żoną Jacka Janczarskiego,

Pokaż mimo to

Każdy kraj ma aktorkę (czy też aktora), którego wystarczy wspomnieć z imienia i nazwiska żeby wszystko było jasne. W USA Meryl Streep, Włochy słyną z Sophii Loren, Francja z Brigitte Bardot, Wielka Brytania z Kate Winslet czy taki chociażby Meksyk z Salmy Hayek. W Polsce za to mamy Krystynę Jandę. I chociaż można mieć do niej różnoraki stosunek, można ją uwielbiać, można żywo nienawidzić, to jednak każdy, kto potrafi zdobyć się na chociaż odrobinę obiektywizmu nie może odmówić, że Janda miała w naszym kraju naprawdę duży wpływ zarówno na film jak i teatr, telewizję a nawet – poniekąd - piosenkę (miała swoje spektakle na których śpiewała chociażby do tekstów Osieckiej).

Moim skromnym zdaniem uważam Krystynę Jandę za aktorkę wybitną, klasy światowej. Ogromnie cenie sobie jej role filmowe czy teatralne, ale też uwielbiam ją za osobowość, charakter, który pokazała już w paru publikacjach, jak i pokazała w opisywanej tu teraz książce „Tylko się nie pchaj”. Jest to swoisty wywiad – rzeka z rewelacyjną felietonistką (uwielbiam jej felietony w miesięczniku „Kino”), krytykiem filmowym i przede wszystkim wielką znawczynią kina jaką jest Bożena Janicka. I chociaż książka ta nie odsłania przede mną żadnych tajemnic, jakich już wcześniej bym nie czytał o Jandzie to i tak czytało się to rewelacyjnie. Ma Janda coś takiego w sobie co mnie do niej przyciąga – jest niezwykle inteligentna, wrażliwa, bardzo dowcipna, chwilami ironicznie, ma ogromny dystans zarówno do siebie jak i swojej kariery, nie sprzedaje swojej prywatności, a jeśli już na tematy prywatne czy rodzinne wkracza to robi to subtelnie, w sposób wyważony. Cieszy mnie, że ani Janda ani Janicka nie próbują za wszelką cenę postawić tej pierwszej pomnika tą książką. Nie ma tu przesadzonych zachwytów, nieskromnej pruderii, megalomanii. Nie ma próby stworzenia idealnej ikony. Jest książka o rewelacyjnej aktorce ale przede wszystkim ludzkiej i normalnej babce.

Polecam serdecznie.

Każdy kraj ma aktorkę (czy też aktora), którego wystarczy wspomnieć z imienia i nazwiska żeby wszystko było jasne. W USA Meryl Streep, Włochy słyną z Sophii Loren, Francja z Brigitte Bardot, Wielka Brytania z Kate Winslet czy taki chociażby Meksyk z Salmy Hayek. W Polsce za to mamy Krystynę Jandę. I chociaż można mieć do niej różnoraki stosunek, można ją uwielbiać, można...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna książka Krystyny Jandy tym razem nie felietony ale jej biografia. W tej książce można się dowiedzieć o jej rodzinie, jak to się stało, że została aktorką, czy od samego początku nią chciała być oraz o procesie powstawania filmów i spektakli również "od kuchnie".
Na koniec jest fajny wywiad z samą aktorką.

Kolejna książka Krystyny Jandy tym razem nie felietony ale jej biografia. W tej książce można się dowiedzieć o jej rodzinie, jak to się stało, że została aktorką, czy od samego początku nią chciała być oraz o procesie powstawania filmów i spektakli również "od kuchnie".
Na koniec jest fajny wywiad z samą aktorką.

Pokaż mimo to

Po przeczytaniu tej książki okazuje się, że Pani K. Janda należy do grona tych aktorów, którzy do ostatniej chwili nie przypuszczali, że po zakończeniu edukacji w szkole średniej, skierują swoje kroki do szkoły teatralnej. Jak widać kierunek ten również dla Pani Krystyny zakończył się niespodziewanym sukcesem.

Z książki tej dowiadujemy się o kolejnych latach z życia aktorki, począwszy od dzieciństwa, aż po rok wydania tej publikacji (1992).

Poza życiem prywatnym spora część treści książki opowiada o pokonywaniu kolejnych przeszkód w drodze do sławy w świecie teatru i filmu. Początki aktorstwa dla Krystyny Jandy jak się okazuje wcale nie były łatwe. Pierwsze małżeństwo miało swoje odbicie na postrzeganiu siebie jako gorszej aktorki, która często była w cieniu stale krytykującego jej role męża(również aktora).
Jednak wraz z zakończeniem tego związku i poznaniem na planie zdjęciowym swojego drugiego męża, kariera Krystyny Jandy nabrała tempa i dynamicznie kształtowała się na polskich (później także zagranicznych) scenach teatralnych i filmowych.

W interesujący sposób został opisany sam zawód aktorki, wspomina się o jego blaskach i cieniach. O tym jak odgrywanie i wczucie się w daną rolę oddziaływuje na życie osoby ją odgrywającej. Dowiadujemy się jak wygląda praca z poszczególnymi reżyserami. Kto pozwala aktorom na niemal całkowitą improwizację i czy to prawda, że na planie u Andrzeja Wajdy to aktor sam jest pomysłodawcą na ostateczną kreację danej roli.
Dowiadujemy się również o tym, że nawet kłótnia na planie okazuje się zbawienną i wręcz potrzebną do odegrania scen wymagających stanów podwyższonego ciśnienia, podobnie wykorzystywany jest przypadkowy ból głowy.

Jedno ze stwierdzeń Krystyny Jandy nt. gry aktorskiej spodobało mi się szczególnie:

"Aktor nie może dokumentować nieszczęścia, to nie jest jego zadanie, on ma widza przed nieszczęściem ratować. Nie wolno odbierać nadziei; w banalnych sformułowaniach, że trzeba bronić postaci, chodzi w istocie właśnie o to. Nie odbierać nadziei; na tym opiera się cała moja aktorska wiara."

Szczerze polecam tę książkę:).

Po przeczytaniu tej książki okazuje się, że Pani K. Janda należy do grona tych aktorów, którzy do ostatniej chwili nie przypuszczali, że po zakończeniu edukacji w szkole średniej, skierują swoje kroki do szkoły teatralnej. Jak widać kierunek ten również dla Pani Krystyny zakończył się niespodziewanym sukcesem.

Z książki tej dowiadujemy się o kolejnych latach z życia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mimo, że spora część tej ksiązki znalazła się również w "Gwiazdy mają czerwone pazury" (a więc mimo, że już wcześniej to czytałam), chętnie powróciłam do historii, ludzi, wydarzeń... i przeczytałam je ponownie.
Z tym większym zainteresowaniem pochłonęłam fragmenty dotąd mi nieznane.
Uwielbiam kiedy Janda opowiada. O życiu prywatnym i zawodowym, o procesie powstawania filmów i spektakli, o tej 'zakulisowej' części teatru, do której widz nie ma dostępu, o fascynujących ludziach i podróżach...
Polecam, absolutnie.

Mimo, że spora część tej ksiązki znalazła się również w "Gwiazdy mają czerwone pazury" (a więc mimo, że już wcześniej to czytałam), chętnie powróciłam do historii, ludzi, wydarzeń... i przeczytałam je ponownie.
Z tym większym zainteresowaniem pochłonęłam fragmenty dotąd mi nieznane.
Uwielbiam kiedy Janda opowiada. O życiu prywatnym i zawodowym, o procesie powstawania filmów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to