Pomimo iż od dłuższego czasu w moim życiu dzieje się dużo dobrego i ciężki okres mam za sobą, byłam zdziwiona jak często utożsamiałam się z główną bohaterką (która zmaga się z trudnymi emocjami i sytuacjami). Momentami nawet widziałam w niej siebie z przeszłości, czułam konkretne rzeczy niemalże na własnej skórze. Autor naprawdę w umiejętny sposób przekazał myśli i perspektywę głównej bohaterki, co nie było łatwym zabiegiem (znając już całą historię i jej zakończenie),co tym bardziej podziwiam i szanuję. Była to ciekawa lektura, dająca do myślenia, poruszająca - warta poznania.

Pomimo iż od dłuższego czasu w moim życiu dzieje się dużo dobrego i ciężki okres mam za sobą, byłam zdziwiona jak często utożsamiałam się z główną bohaterką (która zmaga się z trudnymi emocjami i sytuacjami). Momentami nawet widziałam w niej siebie z przeszłości, czułam konkretne rzeczy niemalże na własnej skórze. Autor naprawdę w umiejętny sposób przekazał myśli i...

Trochę o nastoletniej depresji, braku pewności siebie i uczucia odstawania od innych. Ale ogólnie słabo. Bohaterka jest przymulona przez prawie całą książkę nie wiadomo w zasadzie dlaczego, potem mówi znajomym, że czuje się f.. up, oni ją przytulają i jest ok, wszyscy zadowoleni. Chyba w zamyśle miało to być bardzo głębokie a wyszło dość banalnie. Bardziej jak słaby amerykański serial dla nastolatków.

Trochę o nastoletniej depresji, braku pewności siebie i uczucia odstawania od innych. Ale ogólnie słabo. Bohaterka jest przymulona przez prawie całą książkę nie wiadomo w zasadzie dlaczego, potem mówi znajomym, że czuje się f.. up, oni ją przytulają i jest ok, wszyscy zadowoleni. Chyba w zamyśle miało to być bardzo głębokie a wyszło dość banalnie. Bardziej jak słaby...

Dosyć ciekawy komiks, chociaż duże ilości tekstu trochę były męczące. Historia nie jest jakaś niesamowita, jest krótka szybko się ją czyta i bardzo lubię kreskę autora, która dodaje komiksowi pewnego uroku.
Dałabym 6,5/10

Dosyć ciekawy komiks, chociaż duże ilości tekstu trochę były męczące. Historia nie jest jakaś niesamowita, jest krótka szybko się ją czyta i bardzo lubię kreskę autora, która dodaje komiksowi pewnego uroku.
Dałabym 6,5/10

"Zagubiona dusza" to nie "Scott Pilgrim". Zdecydowanie pomogłoby, gdybym był wciąż nastolatkiem na progu dorosłości, bo to na nich z perspektywy czasu patrzy autor. Trochę za dużo tu dosłowności, przejawiającej się w narracji "z offu", ale są momenty, w których historia ta roztacza pewien urok i łapie pewną esencję życia.

Z tego co widziałem nie jest droga, więc warto rozważyć zaopatrzenie się, szczególnie jeśli lubi się styl O'Malleya - zarówno jeśli chodzi o kreskę jak i prowadzenie historii (w tym dialogi, które w polskim przekładzie są całkiem... mięsiste, ale w dobrym guście).

"Zagubiona dusza" to nie "Scott Pilgrim". Zdecydowanie pomogłoby, gdybym był wciąż nastolatkiem na progu dorosłości, bo to na nich z perspektywy czasu patrzy autor. Trochę za dużo tu dosłowności, przejawiającej się w narracji "z offu", ale są momenty, w których historia ta roztacza pewien urok i łapie pewną esencję życia.

Z tego co widziałem nie jest droga, więc warto...

Taka se.

Taka se.

RALEIGH: Dave seems... um, kind of normal, in a way...
STEPHANIE: Dave is so FUCKED UP! Don't even get me started on that guy.

RALEIGH: Dave seems... um, kind of normal, in a way...
STEPHANIE: Dave is so FUCKED UP! Don't even get me started on that guy.

Raleigh nie ma duszy, bo ukradł ją kot. Na co ona futrzakowi, niezbyt wiadomo, ale ponieważ straciła ją cztery lata temu, zepchnęła ten problem do rubryki "załatwię przy okazji". Aktualnie ma inne zmartwienia - na skutek przypadku załapała się na przeduniwerkowy wypad samochodowy po Ameryce z ludźmi, których ledwo-ledwiuśko zna ze szkoły. Co ona tu robi? Przed czym ucieka? Na co to wszystko?

"Zagubiona dusza" to zwierzenie nastolatki znajdującej się na granicy dzieciństwa i dorosłości - wędrując przez kraj ze swoimi znajomkami, od zajazdu do zajazdu, stopniowo opowiada swoją historię i analizuje siebie. Nie ma tu odkrywczych przemyśleń czy specjalnie głębokich treści, ale nie o to chodziło - autor miał na celu oddanie stanu emocjonalnego odosobnionej, pogubionej w tym wszystkim nastolatki. Jak na mój gust, dobrze się sprawił - tego już się tak nie czuje, ale kiedy kupiłam ten komiks kilka lat temu, świetnie rozumiałam główną bohaterkę. Zwłaszcza od połowy treści tytuł przybiera na wartości, by zakończyć się bardzo dobrą sceną zwierzeń na placu zabaw.

Niestety, "Zagubiona dusza" zawiera jeden z grzechów głównych komiksowego półświatka - jest PRZEGADANA. Rozumiem, że ciężko było przybrać inną formę, ale monologi Raleigh ciągnące się przez pół kadru są naprawdę męczące.

Kreska jest prosta i specyficzna, ale przypadła mi do gustu. Grunt, że wiadomo, o co chodzi.

Można przeczytać. Tych, co nastoletni okres niepokojów mają już za sobą, pewno nie ruszy, ale jest jeszcze przecie ciągle mnóstwo zagubionych duszyczek, które wiele swoich nieuporządkowanych myśli znajdą u Raleigh.

Raleigh nie ma duszy, bo ukradł ją kot. Na co ona futrzakowi, niezbyt wiadomo, ale ponieważ straciła ją cztery lata temu, zepchnęła ten problem do rubryki "załatwię przy okazji". Aktualnie ma inne zmartwienia - na skutek przypadku załapała się na przeduniwerkowy wypad samochodowy po Ameryce z ludźmi, których ledwo-ledwiuśko zna ze szkoły. Co ona tu robi? Przed czym ucieka?...

niezwykła i niecodzienna.

niezwykła i niecodzienna.