Bardzo interesująca analiza relacji pomiędzy tytułowymi pojęciami. Za punkt wyjścia autor przyjmuje opisanie problemu hermeneutycznego, to jest "doprowadzenie refleksji h-cznej do punktu, w którym domaga się ona, z racji wewnętrznego dylematu, stanowczej zmiany kierunku, jeśli ma podjąć poważny spór z naukami o tekście, semiologią i egzegezą". Następnie autor definiuje samą h-kę: to teoria operacji rozumienia w ich odniesieniu do interpretacji tekstu.
Za ideę przewodnią przyjmuje aktualizację dyskursu jako tekstu, pamiętając, że historia h-i skupiona jest wokół dwu osi problemowych:
a) pierwsza dąży do poszerzenia pola h-cznego, tak aby wszystkie h-i cząstkowe zostały objęte jedną h. ogólną, a wysiłek h-i musi zacząć się odnosić do ontologii - do "jestem", do bytów i bycia;
b)druga to oś dążności do radykalizacji, dzięki której h. staje się nie tylko ogólną, ale i podstawową. H. penetruje język, powstaje zatem potrzeba określenia dlaczego h. łączą uprzywilejowane związki z pytaniami o język. Jego cechą dystynktywną jest polisemia, jej odwrotnością zaś - wrażliwość na kontekst, co łącznie daje grę w pytanie i odpowiedź - to już właściwie interpretacja, która "polega na rozpoznawaniu jaki, stosunkowo jednoznaczny, sens został oto skonstruowany na polisemicznej podstawie wspólnego zasobu słów".
No, to tyle wstępu. Ciekawe, choć widać wymaga refleksji.

Bardzo interesująca analiza relacji pomiędzy tytułowymi pojęciami. Za punkt wyjścia autor przyjmuje opisanie problemu hermeneutycznego, to jest "doprowadzenie refleksji h-cznej do punktu, w którym domaga się ona, z racji wewnętrznego dylematu, stanowczej zmiany kierunku, jeśli ma podjąć poważny spór z naukami o tekście, semiologią i egzegezą". Następnie autor definiuje...

Hermeneutyka; na zajęcia z analizy i interpretacji tekstu.

Hermeneutyka; na zajęcia z analizy i interpretacji tekstu.