Nieoczywista opowieść Profesora. W bardziej lub mniej luźnym związku z czasami Nerona i terenem Polski, poznajemy opowieść o różnych czasach, przeżyciach, emocjach - z ciekawymi konkluzjami "o życiu" i sensie "historii". Warto!

Nieoczywista opowieść Profesora. W bardziej lub mniej luźnym związku z czasami Nerona i terenem Polski, poznajemy opowieść o różnych czasach, przeżyciach, emocjach - z ciekawymi konkluzjami "o życiu" i sensie "historii". Warto!

Wieczna chwała Profesorowi!
Kolejna, wspaniała opowieść profesora Krawczuka. Już sam tytuł intryguje, Neron i Polska!. To oczywiście barwna opowieść o tym co się działo na ziemiach polskich kiedy Neron wysłał tam swoją ekspedycję by przywiozła mu odpowiednią ilość bursztynu.
Jak zwykle u Profesora cała masa dygresji, ciekawostek, a wszystko napisane niezwykle barwnym językiem.

Wieczna chwała Profesorowi!
Kolejna, wspaniała opowieść profesora Krawczuka. Już sam tytuł intryguje, Neron i Polska!. To oczywiście barwna opowieść o tym co się działo na ziemiach polskich kiedy Neron wysłał tam swoją ekspedycję by przywiozła mu odpowiednią ilość bursztynu.
Jak zwykle u Profesora cała masa dygresji, ciekawostek, a wszystko napisane niezwykle barwnym...

Po lekturze "Pocztu cesarzy rzymskich" nie mogłem się doczekać kolejnej publikacji prof. Krawczuka. Niestety się zawiodłem. Książka oczywiście napisana lekko. Jest przyjemna w odbiorze. Jednak tytuł jest bardzo mylący. Gdyby wszelkie dygresje (dotykające chyba 2000 lat) wyeliminować, książka ta byłaby chyba 90% mniejsza.
Pewnie oceniłbym ją wyżej, gdybym od niej zaczął i nie miał tak wysokich wymagań po wcześniejszej książce autora.

Zaskoczyło mnie też to, że autor "wbija szpile" chrześcijaństwu. Wyszedł w pewnych momentach z roli historyka i wszedł w rolę lewicowego publicysty (był związany z PZPR i później SLD). Nie przeszkadza mi to, ale zaskakuje.

Po lekturze "Pocztu cesarzy rzymskich" nie mogłem się doczekać kolejnej publikacji prof. Krawczuka. Niestety się zawiodłem. Książka oczywiście napisana lekko. Jest przyjemna w odbiorze. Jednak tytuł jest bardzo mylący. Gdyby wszelkie dygresje (dotykające chyba 2000 lat) wyeliminować, książka ta byłaby chyba 90% mniejsza.
Pewnie oceniłbym ją wyżej, gdybym od niej zaczął i...

Książka w pięknym stylu Aleksandra Krawczuka, plus liczne dywagacje z czasów jemu bliższych, powojennych. Podążamy śladami wyprawy po jantar zorganizowanej za czasów Nerona, a opisanej za czasów panowania tego cesarza przez Pliniusza jak i w powieści Szczęsnego Morawskiego (1894; Po jantar).

Książka w pięknym stylu Aleksandra Krawczuka, plus liczne dywagacje z czasów jemu bliższych, powojennych. Podążamy śladami wyprawy po jantar zorganizowanej za czasów Nerona, a opisanej za czasów panowania tego cesarza przez Pliniusza jak i w powieści Szczęsnego Morawskiego (1894; Po jantar).

"Kiedy bogowie zorientowali się, że nie są w stanie zmienić historii, wymyślili historyków". Tak zaczyna się ta książka - kapitalnym cytatem dygresyjnym bo i cała pełna jest dygresji. Książka trudna jest do jednoznacznej oceny bo jest mocno nierówna. Z jednej strony mamy ogrom erudycji autora zafascynowanego światem antycznym, który potrafi o nim opowiadać jak nikt inny, z drugiej strony mnóstwo wątków pobocznych które mniej lub bardziej koncentrują się wokół głównego tematu. A tym miał być opis dzisiejszych ziem Polski za czasów panowania cesarza Nerona. Asumptem do tego był krótki fragment „Historii naturalnej” autorstwa Pliniusza Starszego gdzie wspomniano o rzymskiej wyprawie po bursztyn. Jednak w samej książce (a przynajmniej w jej pierwszej połowie) zdecydowanie więcej jest o samym Rzymie. Ziemie Polskie pojawiają się gdzieś mimochodem dopiero z czasem autor poświęca im więcej miejsca. Niektóre jednak fragmenty są kapitalne jak opis etymologiczne nazw miast polskich, konteksty migracji plemion.
Książkę polecam zwłaszcza miłośnikom twórczości prof Krawczuka!

"Kiedy bogowie zorientowali się, że nie są w stanie zmienić historii, wymyślili historyków". Tak zaczyna się ta książka - kapitalnym cytatem dygresyjnym bo i cała pełna jest dygresji. Książka trudna jest do jednoznacznej oceny bo jest mocno nierówna. Z jednej strony mamy ogrom erudycji autora zafascynowanego światem antycznym, który potrafi o nim opowiadać jak nikt inny, z...

Na pewno nie jest to najlepsza książka Aleksandra Krawczuka - nieco chaotyczna i (wbrew tytułowi) poświęcająca więcej miejsca Rzymowi za czasów Nerona niż Polsce.

Sporo jest tu dygresji, które nieraz okazują się ciekawe, a innym razem odnosi się wrażenie, że zupełnie niepotrzebne, wprowadzające do całości bałagan.

Autorowi nie można, rzecz jasna, odmówić ogromnej wiedzy, ale w przypadku tej książki niezbyt dobrze wypadło dzielenie się nią z czytelnikami.
Mimo tych wspomnianych wad, lekturę uważam za całkiem udaną, częściowo dzięki przystępnemu stylowi, częściowo ze względu na treści, o których nigdy wcześniej nie słyszałam.

Najbardziej zainteresowały mnie fragmenty dotyczące wyprawy rzymskich żołnierzy po słowiański bursztyn, rozdziały na temat etymologii nazw polskich miast oraz odautorskie refleksje o historiozoficznym i autobiograficznym charakterze (dzięki nim przenosimy się ze starożytności nawet w XX wiek)
Polecam przede wszystkim miłośnikom antyku i twórczości profesora Krawczuka.

Na pewno nie jest to najlepsza książka Aleksandra Krawczuka - nieco chaotyczna i (wbrew tytułowi) poświęcająca więcej miejsca Rzymowi za czasów Nerona niż Polsce.

Sporo jest tu dygresji, które nieraz okazują się ciekawe, a innym razem odnosi się wrażenie, że zupełnie niepotrzebne, wprowadzające do całości bałagan.

Autorowi nie można, rzecz jasna, odmówić ogromnej...

Bardzo lubię książki Pana Krawczuka. Są napisane przystępnym i rzeczowym językiem. Ten tytuł nie koncentruje się na samej Polsce w pierwszym wieku naszej ery. Jest to praca odnosząca się do wyprawy po bursztyn mającej miejsce za czasu panowania Cesarza Nerona. Autor opisuje czym był bursztyn dla Rzymian, odnosi się do stereotypowego wyobrażenia o Neronie. W odniesieniu do tekstów źródłowych próbuje odtworzyć szlak wyprawy oraz odpowiedzieć na pytanie jakie ludy zamieszkiwały ówczesne ziemie uznawane Polski. Mierzy się z mitami i wyobrażeniami, które za sprawą literatury pięknej w XIX wieku zbudowały obraz świata z czasów Nerona. Dużo dygresji i przemyśleń autora.

Bardzo lubię książki Pana Krawczuka. Są napisane przystępnym i rzeczowym językiem. Ten tytuł nie koncentruje się na samej Polsce w pierwszym wieku naszej ery. Jest to praca odnosząca się do wyprawy po bursztyn mającej miejsce za czasu panowania Cesarza Nerona. Autor opisuje czym był bursztyn dla Rzymian, odnosi się do stereotypowego wyobrażenia o Neronie. W odniesieniu do...

Jeżeli byłaby to praca magisterska czy bardziej w przypadku prof. Aleksandra Krawczuka habilitacyjna, profesor otrzymałby notę negatywną. Tytuł książki kompletnie nie przystaje do treści traktującej praktycznie o wszystkim, historii, religii, a nawet o samym autorze i jego rozterkach życiowych, a cezura czasowa, po której porusza się Krawczuk obejmuje „tylko” 20 stuleci.
Lubię czytać książki Aleksandra Krawczuka ze względu na ich ciekawy styl i piękną polszczyznę, choć autor przepada wprost do beletryzowaniem historycznych przekazów i nonszalanckim nadinterpretowaniem historycznych świadectw.
Kanwą dla konceptu książki była wyprawa rzymskich kupców hen, gdzieś tam na barbarzyńską Północ po bursztyn. Świadectwo o takowym przedsięwzięciu przetrwało w formie krótkiego przekazu rzymskiego historyka Pliniusza Starszego, który zamarkował informację o takiej wyprawie za czasów cesarza Nerona. Łączenie tej handlowej ekspedycji z Polską czy Polakami jest mocno abstrakcyjne, (takie w stylu Mistrza Wincentego Kadłubka). Wspomniana wyprawa nie ma sprecyzowanego miejsca przeznaczenia, więc równie dobrze mogła być to wyspa Rugia, czy wybrzeża obecnej Meklemburgii, które również były terenami „bursztynodajnymi”, a położnymi dużo bliżej rzymskiego Limes niż leżące głęboko w Barbarii Pomorze. Kolejna sprawa, że za czasów Nerona czyli w I w. po Chrystusie, Słowian wcale nie było na terenie dorzecza Odry i Wisły, a tereny te były najprawdopodobniej miejscem bytowania germańskich Gotów.
Generalnie podchodzę bardzo ostrożnie do wszelkich monografii historycznych, które w apodyktyczny sposób tworzą rozbudowane tezy historyczne, oparte nierzadko o jedno, czy kilka zdań, pochodzących przeważnie z tylko jednego źródła historycznego. Wyobraźmy sobie, że po naszych czasach pozostał tylko jedyny, krótki zapisek z kancelarii urzędującego obecnie prezydenta RP. Do jakich karkołomnych wniosków doszliby i jaki wizerunek stworzyliby o nas potomni ;)

Jeżeli byłaby to praca magisterska czy bardziej w przypadku prof. Aleksandra Krawczuka habilitacyjna, profesor otrzymałby notę negatywną. Tytuł książki kompletnie nie przystaje do treści traktującej praktycznie o wszystkim, historii, religii, a nawet o samym autorze i jego rozterkach życiowych, a cezura czasowa, po której porusza się Krawczuk obejmuje „tylko” 20...

Krawczuka już raz czytałem i mam bardzo podobne wrażenie. Otóż autor bardzo myli czytelnika tytułami... Polska za Nerona to książka mówiąca o rzymskiej wyprawie po bursztyn w czasach Nerona również, ale nie tylko. Krawczuk skacze po wydarzeniach, wspomina o Sienkiewiczu (sporo o Quo vadis"),II wojnie światowej, komunizmie, etymologii języka polskiego - to ostatnie robi dość ciekawie.

Generalnie pisze dobrze, tylko okropnie skacze, inteligentnie z pewnością autor to człowiek o olbrzymiej wiedzy. Pozycja na pewno naukowa ale jeśli ktoś interesuje się starożytną Polską i Rzymem to warto.

Krawczuka już raz czytałem i mam bardzo podobne wrażenie. Otóż autor bardzo myli czytelnika tytułami... Polska za Nerona to książka mówiąca o rzymskiej wyprawie po bursztyn w czasach Nerona również, ale nie tylko. Krawczuk skacze po wydarzeniach, wspomina o Sienkiewiczu (sporo o Quo vadis"),II wojnie światowej, komunizmie, etymologii języka polskiego - to ostatnie robi...

Pretekstem do napisania tej książki był krótki passus z „Historii naturalnej” Pliniusza Starszego, w którym mowa jest o wyprawie nieznanego z imienia ekwity rzymskiego po bałtycki bursztyn za czasów panowania Nerona (54-68). Autor czyni z tej historii kanwę do snucia różnych drobnych opowieści i przemyśleń. O bursztynie, o specyfice Galicji, o pobycie na wojskowym obozie szkoleniowym latem 1939 r., o sporach archeologów krakowskich i poznańskich. Groch z kapustą to kompletny, acz nie sposób nie pochwalić erudycji i gawędziarskiego talentu prof. Krawczuka. „Polska za Nerona” to książka absolutnie o wszystkim, przy czym Autor w wielu miejscach odchodzi od tytułowego tematu, by wypowiedzieć się krytycznie na temat chrześcijaństwa, co staje się wręcz męczące, gdy przysłania wszystkie inne zagadnienia. A już opinia o wywołaniu ludobójstw XX wieku przez stulecia wychowania chrześcijańskiego nie wymaga komentarza... Najlepsze w tej książce są zdecydowanie wspomnienia Autora z czasów przedwojennych i okupacyjnych, choć akurat nie wiąże się to specjalnie z Neronem i jego epoką. Można więc powiedzieć, że „Polska za Nerona” to swego rodzaju książkowe curiosum. Miłośnicy prof. Krawczuka powinni być zadowoleni, miłośnicy antyku grecko-rzymskiego – już niekoniecznie.

Tomasz Babnis

Pretekstem do napisania tej książki był krótki passus z „Historii naturalnej” Pliniusza Starszego, w którym mowa jest o wyprawie nieznanego z imienia ekwity rzymskiego po bałtycki bursztyn za czasów panowania Nerona (54-68). Autor czyni z tej historii kanwę do snucia różnych drobnych opowieści i przemyśleń. O bursztynie, o specyfice Galicji, o pobycie na wojskowym obozie...